دانشمندان در سنگاپور ارتشی از سوسک‌های سایبورگ با کنترل از راه دور را در یک میدان بیابانی راه‌اندازی کردند تا این گروه را برای ماموریت‌های جستجو و نجات آتی آزمایش کنند.
به گزارش سرگرمی روز، حدود 20 سوسک سایبورگ ماداگاسکار که کوله پشتی های کامپیوتری کوچکی به سر دارند را می توان کنترل کرد تا به صورت گروهی در میان تپه های شنی حرکت کنند.
این سوسک‌های سایبورگ، سوسک‌های زنده با فناوری هستند که دانشمندان می‌توانند از آنها برای کنترل آنها استفاده کنند.
محققان دانشگاه فناوری نانیانگ در سنگاپور می توانند دستورات را به سوسک ها منتقل کنند و به آنها بگویند که به کدام سمت بروند. این دستورات از طریق الکترودهایی که در کوله پشتی در دو طرف اندام های حسی حشرات قرار می گیرد به سوسک ها منتقل می شود. در حالی که دانشمندان می‌توانستند سوسک‌ها را به چپ یا راست حرکت دهند، خود سوسک‌ها می‌توانستند به طور عادی راه بروند و از موانع اجتناب کنند.
محققان همچنین مواردی را ثبت کردند که در آن سوسک هایی که به طور تصادفی روی پشت خود می غلتیدند توسط دیگران کمک می شدند.
در حالی که دانشمندان تاکنون حشرات را به صورت دسته جمعی به سایبورگ تبدیل کرده اند، نشان دادن رفتار گروهی یک چالش بوده است.
محققان توضیح می دهند که این شکاف تحقیقاتی به دلیل دشواری هماهنگ کردن حرکات گروهی از سایبورگ ها در حضور تنوع فردی ذاتی حشرات در پاسخ به کنترل ورودی است.
با پرداختن به این چالش ها، دانشمندان یک الگوریتم ناوبری گروهی جدید برای سوسک های سایبورگ ایجاد کردند. این مطالعه نشان داد که از بین 20 سوسک، یک سوسک رهبر و بقیه پیرو بودند.
در حالی که رهبر موقعیت هدف را می داند، پیروان فقط موقعیت نسبی نزدیکترین یاران خود را می دانند. دانشمندان دریافتند که این ماهواره چندین ویژگی “قابل توجه” را هنگام حرکت در بیابان به نمایش می گذارد. آنها دریافتند که این الگوریتم جدید درهم تنیدگی بین سوسک ها را کاهش می دهد.
محققان همچنین دریافتند که تعامل بین سوسک های همراه می تواند به یک سایبورگ به دام افتاده کمک کند تا از یک موقعیت دشوار فرار کند. دانشمندان دریافتند که سوسک‌های همراه نیز می‌توانند به یکدیگر در غلت زدن کمک کنند.
محققان امیدوارند که روزی بتوان از چنین دسته ای از حشرات سایبورگ در ماموریت های جستجو و نجات پس از بلایای طبیعی استفاده کرد.
آنها در این مطالعه نوشتند که این تحقیق به زمینه رباتیک گروهی کمک می کند و پتانسیل ادغام ارگانیسم های بیولوژیکی با رباتیک را برای ایجاد سیستم های خودمختار هوشمندتر با کاربردهای دنیای واقعی نشان می دهد.
