با بچه حاضر جواب چه کنیم؟

همه والدین دوست دارند فرزندانشان در مقابل آنها حرفی برای گفتن داشته باشند، اما وقتی می بینند کودک شروع به پاسخ دادن یا حتی گستاخی به هر مشکل یا اشتباهی می کند، پذیرش این رفتار برای بسیاری از والدین دشوار است و آنها می خواهند رفتاری داشته باشند. رفتاری که نه تنها تأثیری بر کودک نمی گذارد، بلکه می تواند او را مغرورتر کند.

والدین باید با فرزندان خود چگونه رفتار کنند؟

به گزارش سرگرمی روز، بدون شک تمرین مهارت های کلامی و برقراری ارتباط با کودک یکی از مهم ترین وظایف والدین است. بسیاری از والدین نمی توانند راه حل دیگری جز سرزنش یا تنبیه رفتار نامناسب فرزندشان بیاندیشند. از سوی دیگر، برخی از والدین به دلیل مشغله کاری زمان کمتری را با کودک خود می گذرانند و ممکن است از برخی نیازهای کودک آگاه نباشند. در بسیاری از موارد، این والدین می بینند که کودک گوش نمی دهد و بلافاصله پاسخ می دهند. این رفتار می تواند تنش بین والدین و فرزندان را تا حد زیادی افزایش دهد. بنابراین والدین باید راه حلی برای مقابله با این چالش داشته باشند.

توصیه ما به والدین این است که وقتی فرزند فعلی جواب می دهد در اولین قدم آرامش و خونسردی خود را حفظ کنید. ممکن است دشوار به نظر برسد، اما عصبانی شدن و واکنش نشان دادن می تواند کودک را نافرمانی تر کند و در نتیجه درگیری ها را تشدید کند. بعد از اینکه کمی آرام شدید و تنش ها فروکش کرد، بهتر است در مورد مشکلی که کودک را آزار می دهد با او صحبت کنید. سعی کنید در حین گفتگو مرزهای مشخصی را برای رفتارهای قابل قبول و نامناسب تعیین کنید و عواقب عملی آن را در نظر بگیرید.

شما باید یک والدین سختگیر باشید. والدین قاطع به معنای والدین مستبد و سختگیر نیستند. بلکه باید قوانین را در خانه وضع کنید و عواقب زیر پا گذاشتن قوانین را اجرا کنید. با این کار کودک می تواند به تدریج انتظارات و قوانین خانه شما را یاد بگیرد.

البته باید بگوییم که بسیاری از مشکلات رفتاری که کودکان با آن دست و پنجه نرم می کنند، از رفتار و شیوه تربیتی والدینشان نشات می گیرد. والدین باید در اولین قدم شنونده فعال باشند. آنها باید نیازها و خواسته های کودک را درک کنند. کودک باید بتواند در محیطی امن احساسات خود را بیان کند و خواسته های خود را بدون ترس بیان کند. این به والدین و فرزندان اجازه می دهد تا گفتگوی سالمی داشته باشند.

نکته دیگر این است که خود والدین باید الگو باشند. رفتار محترمانه با دیگران و حتی کودک به آنها می آموزد که در تعاملات خود از والدین خود الگو بگیرند. همچنین برای اینکه کودک به سمت رفتار و گفتار بهتر حرکت کند، والدین باید رفتار مثبت او را تحسین کنند. به عنوان مثال، وقتی کودک با دیگران با احترام رفتار می کند یا درخواستی را به درستی انجام می دهد، آنها را تشویق کنید. والدین باید به کودک بیاموزند که خواسته های خود را به درستی بیان کند و بدون تنش و درگیری و بدون نیاز به پاسخ، پاسخ بخواهد.

برای اینکه کودک اشتباهات خود را بپذیرد سعی کنید محیطی امن ایجاد کنید. با کودک مکالمه ای با کیفیت داشته باشید و به حرف های او گوش دهید. از او بخواهید بدون ترس نیازها و خواسته هایش را بیان کند. این به شما کمک می کند کودک خود را بهتر درک کنید. زمانی که کودک احساسات و خواسته های خود را بیان می کند. همچنین در مورد اشتباهات او با لحنی آرام و در فضایی امن صحبت کنید و دلایل هر کدام را برای او توضیح دهید. به کودک بگویید که همه اشتباه می کنند و ما باید سعی کنیم آن اشتباهات را جبران کنیم و از آنها درس بگیریم.

پاسخ فعلی در چه سنی شایع تر است؟

کودکان، معمولاً در سال‌های ابتدایی مدرسه، در حدود 6 تا 9 سالگی، ممکن است در مقابل والدین حاضر پاسخگو باشند و اشتباهات خود را نپذیرند. اگر این رفتارها مدیریت نشود، می توانند در دوران پیش از نوجوانی به اوج خود برسند، یعنی. در سنین 10 تا 13 سال در این سن کودک به دنبال استقلال بیشتری است و می خواهد محدودیت های کمتری داشته باشد. برخی از این رفتارها به ویژه در کودکانی که در آستانه ورود به دوره نوجوانی هستند طبیعی است. بنابراین والدین باید بدانند که با رشد کودک سعی کنند او را بیشتر درک کنند و زمان بیشتری را با او بگذرانند.

چه عواملی بر این مشکل تأثیر می گذارد؟

همانطور که قبلا ذکر شد، بسیاری از کودکان به دلیل سبک تربیتی نامناسب و کودکانی که آماده پاسخگویی هستند، نمی توانند اشتباهات خود را بپذیرند. والدین باید در شیوه فرزندپروری خود تجدید نظر کنند. بهتر است والدین با کمک کودک قوانین و چارچوب های رفتاری و عملی را تعیین کنند و با مشورت کودک عواقب هر قانون شکنی را مشخص کنند. مهمتر از آن، اگر کسی این قوانین را زیر پا بگذارد، این عواقب باید اعمال شود. ما به این والدین والدین قاطع می گوییم. والدین مستبد یا والدین آسان، چارچوب رفتاری صحیح را به کودک آموزش نمی دهند و نمی توانند با او رابطه سالم داشته باشند. بنابراین می بینیم که کودک نیز از انجام وظایف فرار می کند یا با حال صحبت می کند.

از جمله عوامل دیگری که می تواند بر پاسخ کودک تأثیر بگذارد، استرس و اضطراب کودک است. ممکن است کودک دچار بی توجهی والدین، مشغله کاری و تنهایی آنها شود و بخواهد با این رفتارها خود را ابراز کند. همچنین برخی از کودکان با ورود به دنیای نوجوانی می خواهند آزادی بیشتری را تجربه کنند و به دلیل علاقه ای که به استقلال دارند، دوست دارند حرفی برای گفتن داشته باشند. این کودکان نیاز به توجه، احترام و رابطه بهتر والدین خود دارند. برخی از این کودکان نیز با مشاهده رفتار بزرگترها و نوع تعامل آنها به سمت بدرفتاری سوق داده می شوند.