دانشمندان می خواهند تلسکوپ هایی برای فرود بر روی ماه بسازند تا میدان دید وسیع تری نسبت به تلسکوپ فضایی جیمز وب ایجاد کنند.
با نگاه کردن به ماه، ممکن است یک صورت یا یک پنیر گرد ببینید، اما برخی از ستاره شناسان آن را به عنوان یک هدف ایده آل برای تلسکوپ غول پیکر بعدی می دانند.
اخترشناسان در حال حاضر برنامه ریزی و پیشنهاد می کنند. برخی از آنها نیز علاقه مند به تامین مالی از سوی ناسا هستند.
یکی از طرح‌های پیشنهادی شامل ساخت یک آنتن رادیویی غول‌پیکر است که کل دهانه در سمت دور ماه را می‌پوشاند.
طرح دیگر شامل مثلث بزرگی از لیزرها برای تشخیص امواج در فضا-زمان و ردیابی آنها در برخوردهای دور بین سیاهچاله ها و ستاره های مرده عظیم است.
طرح بعدی استفاده از موشک بزرگ استارشیپ اسپیس ایکس برای پرتاب رصدخانه ای بزرگتر و قدرتمندتر از تلسکوپ فضایی جیمز وب است.
جوزف سیلک، اخترفیزیکدان بریتانیایی-آمریکایی پس از دیدار با دیگر حامیان پروژه تلسکوپ قمری و بحث در مورد برنامه های آنها در نشست انجمن نجوم آمریکا گفت: آینده ماه است.
به نظر می رسد چیزی خارج از یک فیلم علمی تخیلی باشد، اما ستاره شناسان جدی هستند. برخی از آنها بر این باورند که می توانند در یک دهه آینده سخت افزار خود را به ماه برسانند.
ناسا حتی یک رصدخانه رادیویی مینیاتوری را با فرودگر ماه اودیسه متعلق به Intuitive Machines راه اندازی کرد و آن را روی ماه فرود آورد. این آزمایش بخشی از یک طرح بزرگتر برای ساخت مجموعه ای عظیم از آنتن های رادیویی در سمت دور ماه است.
پروژه های دیگر نیز امیدوارند که برنامه خدمات پرتاب تجاری ماه (CLPS) ناسا را اجرا کنند. این برنامه استراتژی اولیه ناسا برای ماه در قرن بیست و یکم است. در این برنامه، ناسا به شرکت های خصوصی مختلف برای توسعه فضاپیماهای مقرون به صرفه و سپس سوار شدن بر این فضاپیماها کمک مالی می کند.
جک برنز، اخترفیزیکدان و استاد دانشگاه کلرادو بولدر (CU Boulder) که تلاش‌های رصدخانه رادیویی را رهبری می‌کند، گفت: با این روش می‌توان کارها را بسیار سریع‌تر از زمانی که فقط ناسا یا سایر آژانس‌های فضایی بود انجام داد. دیگر نمی توانید روی انجام همه کارها حساب کنید.
برنز خاطرنشان کرد: با تسریع در توسعه موشک های پرتاب و فرود، شرکت های خصوصی می توانند چندین پروژه آزمایشی و در نهایت رصدخانه های کامل را در سه دهه آینده به ماه ببرند.
سیلک گفت: تلسکوپ های قمری دری را به روی عصر جدیدی از اکتشافات فضایی بزرگ باز می کنند. به عنوان مثال، اگر می خواهید حیات فرازمینی پیدا کنید، راه حل در ماه است.
چرا باید تلسکوپ را روی ماه بگذاریم؟ دانشمندان دلیل خوبی برای حذف تلسکوپ های خود از این سیاره دارند.
ستاره‌شناسانی که لنزها و آنتن‌های خود را از زمین به سمت کهکشان‌ها، سیارات یا سیاه‌چاله‌های دور قرار می‌دهند، ناامید خواهند شد. آنها باید از طریق انحرافات جوی متراکم نگاه کنند، رگه های چشمک زن از چندین ماهواره را ببینند، یا به انتشار رادیویی از ماهواره ها توجه کنند. حتی تلسکوپ فضایی هابل که در مدار زمین است نیز از تداخل ماهواره ای مصون نیست.
فقط تعداد محدودی فرکانس رادیویی بدون مزاحمت از جو زمین عبور می کند. این آشفتگی اتمسفر، تشخیص تشعشعات رادیویی از مراحل اولیه کیهان را برای تلسکوپ های زمینی دشوار می کند.
در مقابل، ستاره شناسان ماه می توانند هم از جو و هم از ماهواره ها فرار کنند. این ویژگی دری را به روی دنیای جدیدی از امکانات باز می کند.
