همه ما می دانیم که اجداد ما هزاران سال پیش قادر به شکار طعمه های بزرگ مانند ماموت بودند.
با این حال، به گفته روزیاتو، اینکه چگونه انسان ها دقیقا این حیوانات عظیم الجثه را کشتند، یک راز باقی مانده است.
آیا آنها نیزه هایی با سنگ های نوک تیز به سمت طعمه خود پرتاب می کردند، طعمه خود را محاصره می کردند و با چاقو می کوبیدند یا حتی به دنبال حیوانات زخمی می گشتند؟
یک مطالعه جدید نشان داده است که شاید هیچ یک از این روش ها استفاده نشده است. در عوض، به نظر میرسد که انسانهای اولیه انتهای نیزههای نوک تیز خود را روی زمین قرار داده و سلاح را به گونهای کج کردهاند که در هنگام حمله به حیوانات مهاجمی مانند ماموت، گاومیش یا گربههای دندان شمشیر به دام افتاده باشد.
این ضربه نیزه را به عمق بدن شکار میبرد و ضربهای بسیار قویتر از قویترین شکارچیان ماقبل تاریخ به تنهایی وارد میکرد.
تیمی از باستان شناسان با استفاده از نوشته ها و آثار تاریخی، شواهد شکار را با نیزه هایی که از سرتاسر جهان به داخل زمین رانده شده بود، بررسی کردند.
این تیم اولین مطالعه تجربی خود را در مورد سلاح های سنگی انجام دادند، با تمرکز بر تکنیک های شکار نیزه و نشان دادن چگونگی واکنش نیزه ها به نیروی حیوان مهاجم.
به گفته محققان، زمانی که سنگ تیز به بدن طعمه نفوذ می کرد، نوک نیزه مانند گلوله های امروزی عمل می کرد و می توانست صدمات شدیدی را به همراه داشته باشد.
علاوه بر این، انسان های اولیه هنگام مهاجرت تعداد محدودی سنگ مناسب در اختیار داشتند و ممکن است صدها کیلومتر را بدون دسترسی به چوب های بلند مناسب برای ساخت نیزه طی کرده باشند.
بنابراین، آنها نمی خواستند ابزار خود را هدر دهند یا از بین ببرند، مگر اینکه مطمئن بودند که با طعمه روبرو می شوند.
جان سانسری، یکی از نویسندگان این مطالعه، اظهار داشت:
انرژی دست انسان با انرژی حیوان مهاجم برابری نمی کند. تفاوت آنها بسیار زیاد است.
در مقاله ای که در مجله Plos One منتشر شد، محققان اعلام کردند که یافته های آنها درک ما را از زندگی در حدود 13000 سال پیش در عصر یخبندان تغییر خواهد داد.
آنها امیدوارند در آینده بتوانند نحوه برخورد نیزه ای که در زمین به یک پستاندار بزرگ و سریع برخورد می کند را شبیه سازی کنند.
