یکی از حرکات متداول این گشت‌زنی‌ها شامل پیمایش تپه‌های مرتفع‌تر در زمان حرکت به سمت مرزی است که معمولاً نزاع در آن‌جا اتفاق می‌افتد. با‌این‌حال، شامپانزه‌ها هنگام بازگشت به قلمروی خود از این تپه‌های مرتفع دور می‌شوند و مسیر ساده‌تر و مسطح‌تری را انتخاب می‌کنند.
سپس، به نظر می‌رسد که اقدامات بعدی شامپانزه‌ها بر اساس اطلاعاتی که از بالای تپه جمع‌آوری کرده بودند تعیین می‌شد. پس از شناسایی رقبا، احتمال پیشروی به داخل خاک دشمن از ۴۰ درصد در فاصله‌ی ۵۰۰ متری دورتر از رقبا، به ۵۰ درصد در فاصله‌ی هزار متری و ۶۰ درصد در فاصله‌ی سه هزار متری دورتر از رقبا افزایش یافت.
محققان استدلال می‌کنند که رفتار جالب مشاهده‌شده، صرفا نشانگر توانایی‌های شناختی نزدیک‌ترین خویشاوندان زنده‌ی ما نیست؛ بلکه حتی ممکن است خاستگاه جنگاوری انسانی را برجسته کند. لموین خاطرنشان می‌کند که جنگاوری بر پایه‌ی تاکتیک‌ها، محرک تکامل انسان در نظر گرفته می‌شود.
وی افزود: «این رفتار شامپانزه‌ها به توانایی‌های شناختی پیچیده‌ای نیاز دارد و به دفاع از قلمرو یا گسترش قلمروی آن‌ها کمک می‌کند. انتخاب طبیعی هم این رفتار را ترجیح می‌دهد.»
لموین معتقد است که بهره‌برداری از دورنما به منظور نظارت و دفاع از سرزمین، عمیقاً ریشه در تاریخ تکامل ما دارد. در به‌کارگیری شامپانزه‌ها از استراتژی‌های جنگ‌مانند، احتمالاً شاهد ردپایی از جنگ‌های اولیه در مقیاس کوچکی هستیم که ظاهراً در جوامع شکارچی و گردآورنده در دوران ماقبل‌تاریخ وجود داشته است.
یافته‌های مطالعه در نشریه PLOS Biology منتشر شده است.
