عامل قتل عام دایناسور‌ها احتمالا از سیاره دیگری آمده بودند!

66 میلیون سال پیش، هنگامی که یک سیارک وارد جو زمین شد، نقطه عطف بزرگی در تاریخ حیات در سیاره ما بود. انفجاری که پس از برخورد این سیارک رخ داد 10 میلیارد برابر قویتر از بمب اتمی هیروشیما بود و به تسلط دایناسورها بر این سیاره پایان داد و سه چهارم موجودات زنده جهان را نابود کرد.

به گزارش سرگرمی روز، پیش از این سرنخ هایی در مورد جنسیت این سیارک در دهانه «Chickslob» در شبه جزیره یوکاتان مکزیک پیدا شده بود. تاکنون تصور می شد این دهانه 180 کیلومتری از قسمت بیرونی کمربند سیارکی منظومه شمسی که بین سیارات مریخ و مشتری قرار دارد خارج شده و به زمین رسیده است.

با این حال، اکنون تجزیه و تحلیل مواد معدنی باقی مانده در یوکاتان نشان می دهد که منشا اصلی این سیارک احتمالاً خارج از منظومه شمسی است.

دکتر ماریو فیشر گود، ژئوشیمیدان دانشگاه کلن و همکارانش در مطالعه جدید خود نمونه هایی از روتنیم را که توسط یک جسم خارجی در لایه رسی این دهانه رسوب کرده بود، بررسی کردند.

لایه رسی مرتبط با برخورد سیارک ها به زمین اغلب سرشار از فلزات ایریدیوم، روتنیوم، اسمیم، رودیوم، پلاتین و پالادیوم است.

روتنیم در پوسته زمین و بیشتر در هسته زمین کمیاب است، اما در شهاب سنگ ها و سیارک ها نسبتاً فراوان است. مقدار زیاد این عنصر، اما در مرز بین رسوبات انباشته شده در دوره کرتاسه و پالئوژن، دانشمندان را به منشاء فضایی این انفجار هدایت کرد.

دکتر فیشر گود و همکارانش نسبت پنج ایزوتوپ این عنصر را در مرز کرتاسه- پالئوژن در پنج دهانه در سراسر اروپا اندازه‌گیری کردند. این دهانه ها در اثر برخورد 5 سیارک دیگر بین 37 تا 470 میلیون سال پیش ایجاد شده اند.

محققان تلاش کردند تا دریابند نسبت های ایزوتوپی روتنیم آزاد شده در لایه های خاک رس زمین در زمان تولید این پنج دهانه بزرگ چقدر بود.

نویسندگان نتیجه می‌گیرند که نسبت ایزوتوپ‌های روتنیم با نسبت‌های موجود در سایر سیارک‌های کربنی شناخته شده مطابقت دارد و علت کشتار دایناسورها یک سیارک کربنی نوع C (C) بوده است.

سیارک های نوع C که حاوی مقدار زیادی کربن هستند، در میان سایر مواد معدنی، خارج از منظومه شمسی و در واقع فراتر از مدار مشتری شکل گرفته اند.

دکتر فیشر گود گفت که این سیارک پس از تشکیل خارج از منظومه شمسی، ممکن است قبل از آمدن به زمین به درون منظومه حرکت کرده و بخشی از کمربند اصلی سیارک بین مریخ و مشتری شده باشد.

وی افزود: من معتقدم اگر این برخورد کیهانی نبود، حیات در سیاره ما می توانست بسیار متفاوت از امروز توسعه یابد.

دانشمندان می گویند این خبر خوبی برای زمین است، زیرا اگر سیارک های بعدی از این نوع وارد مدار منظومه شمسی شوند، می توانیم آنها را شناسایی کرده و مسیر آنها را به سمت زمین منحرف کنیم.

با این حال، این خطر بزرگ نیز وجود دارد که دیر به وجود این سیارک ها پی ببریم و بیش از چند ماه تا چند سال زمان برای خنثی کردن آنها نداشته باشیم.

نتایج تحقیقات جدید در مجله علمی «ساینس» منتشر شده است.