ایده “بزرگتر، بهتر” مطمئناً در مورد توربین های بادی صدق می کند. اما پره های عظیم مورد نیاز برای ساخت قوی ترین توربین های بادی امروزی را نمی توان به راحتی حمل و از روی زمین بلند کرد و استفاده از آنها را محدود می کند.
به گزارش سرگرمی روز، یک استارتاپ انرژی فعال مستقر در کلرادو آمریکا معتقد است که راه حلی برای این چالش دارد و آن ساخت هواپیمای بزرگی است که برای حمل بزرگترین پره های توربین ساخته شده است.
در عصری که انرژی های تجدیدپذیر نه تنها یک انتخاب بلکه یک ضرورت است، تلاش ها برای ساخت توربین های بادی کارآمدتر و بزرگتر در حال افزایش است. مزارع بادی فراساحلی، با توربین های عظیم خود که پره های آن به اندازه یک زمین فوتبال است، گواهی بر این پیگیری است.
با این حال، این غول های انرژی تجدیدپذیر اغلب در دریا قرار دارند و پتانسیل عظیم آنها در خشکی به دلیل غیرعملی بودن حمل و نقل چنین سازه های عظیم با وسایل متعارف نادیده گرفته شده است.
اکنون شرکت رادیا وارد عمل شده و برنامه های خود را برای ساخت بزرگترین هواپیمای جهان فاش کرده است.
این هواپیمای غول پیکر که WindRunner نام دارد، وعده می دهد که با ساده سازی حمل و نقل پره های توربین های بادی عظیم، انقلابی در بخش انرژی های تجدیدپذیر ایجاد کند.
دونده باد; بازتعریف محدودیت اندازه هواپیما
اندازه بسیار زیاد WindRunner حتی نمادین ترین هواپیماهای تجاری را نیز کوتوله می کند. این هواپیما با طول خیره کننده 108 متر، ارتفاع 24 متر و طول بال 80 متر، 32 متر از بوئینگ 747-8 بلندتر است.
در واقع، ویندرانر تقریباً به اندازه یک زمین فوتبال آمریکایی است و ابعاد خارقالعاده آن به این معنی است که میتواند تا 80 تن را حمل کند که 12 برابر ظرفیت یک بوئینگ 747 است.
ساخت سازه عظیم WindRunner نیاز به زیرساخت های تخصصی دارد و به 1830 متر باند نیمه تمام نیاز دارد که در آن پره های توربین بادی نصب می شود.
پرداختن به چالش های حمل و نقل توربین های بادی
ماموریت اصلی WindRunner انتقال پره های غول پیکر توربین های بادی زمینی است. طول این توربین ها بین 45 تا 90 متر و وزن آنها به 35 تن می رسد.
این اندازه های عظیم، روش های حمل و نقل موجود را به شدت محدود می کند. توربینهای دریایی برای آسانتر کردن این کار به کشتیهای دریایی تخصصی متکی هستند، اما حمل و نقل آنها در خشکی چندان آسان نیست.
رادیا در وبسایت خود میگوید بزرگترین توربینهای بادی امروزی و حتی توربینهای بزرگتر در آینده را نمیتوان با استفاده از زیرساختهای فعلی زمینی به مزارع بادی خشکی منتقل کرد. این مانع لجستیکی به عنوان الهامبخش اولیه پروژه WindRunner بود.
بنیانگذار رادیا، مارک لاندستروم، دانشمند موشکی آموزش دیده در MIT، هفت سال گذشته را با تیمی از مهندسان برای طراحی WindRunner کار کرده است، با اولویت های کلیدی اطمینان از یکپارچگی ساختاری هواپیمای عظیم در هنگام برخاستن و فرود. با دقت تصحیح کنید
هموار کردن راه برای قدرت خارق العاده و پایدار
ظرفیت WindRunner فراتر از حل محدودیت های حمل و نقل موجود است و راه را برای توسعه حتی توربین های زمینی بزرگتر هموار می کند. لوندستروم در مورد این پروژه به وال استریت ژورنال گفت که می توان از این هواپیما برای استفاده از حداکثر پتانسیل انرژی باد استفاده کرد.
کارشناسان تخمین می زنند که این توربین های بزرگ می توانند پایداری تولید برق را تا 20 درصد افزایش دهند و هزینه های انرژی را تا 35 درصد کاهش دهند. این یک موهبت برای صنعت پرطرفدار انرژی بادی است.
در سال 2022، نیروی باد 10 درصد از تولید برق در ایالات متحده را تامین خواهد کرد.
جاه طلبی فراتر از انرژی های تجدیدپذیر
رادیا می گوید WindRunner می تواند در عرض چهار سال به آسمان برسد. مارک لوندستروم معتقد است که هدف اصلی او تسریع در رشد انرژی باد است. با این حال، ظرفیت عظیم این هواپیما می تواند کاربردهای ارزشمندی در سایر بخش ها نیز پیدا کند، از جمله حمل و نقل تجهیزات نظامی سنگین.
پروژه WindRunner در زمانی انجام می شود که صنعت انرژی بادی با مشکلات مالی مواجه است. تأسیسات خشکی مجهز به پرههای توربین عظیم میتوانند شاهد تحولی شگرف باشند.
فن آوری WindRunner می تواند به باله ها اجازه دهد تا ارتفاع متوسط فعلی را به 90 متر بالاتر ببرند و با سازه های نمادین در ارتفاع رقابت کنند. نتیجه این است که مزارع بادی خشکی تقریباً دو برابر نیروگاههای فعلی انرژی تولید میکنند و انرژی باد را در مناطقی که در حال حاضر ناپایدار هستند رقابتی میکند.
