سالها یکی از موضوعات مورد بحث باستان شناسان این است که اهرام مصر در بیش از 4000 سال پیش ساخته شدهاند.
به گزارش سرگرمی روز، اکنون تیمی از مهندسان و زمین شناسان فرضیه جدیدی را ارائه کرده اند و می گویند از یک دستگاه بالابر هیدرولیکی برای جابجایی سنگ های غول پیکر استفاده شده است.
هرم پلکانی جوسر، واقع در شمال غربی شهر باستانی ممفیس، توسط فرعون سلسله سوم جوسر در قرن 27 قبل از میلاد ساخته شد. در سقاره
این هرم 62 متری، بلندترین سازه زمان خود، که دارای دهلیزهایی به عمق 27 متر است، گمان می رود که قدیمی ترین ساختمان سنگی تاریخ بشر باشد. اما نحوه دقیق ساخت این بنای تاریخی با سنگ های بسیار عظیم که وزن آنها تا 300 کیلوگرم می رسد راز چند صد ساله باقی مانده است.
یک فرضیه رایج در گذشته این بود که مصریان باستان از روش هایی مانند رمپ و وسایل حمل و نقل برای بلند کردن بلوک های سنگی سنگین استفاده می کردند.
دکتر خاویر، متخصص فناوری باستانی در انستیتوی پالئوتکنیک در پاریس و نویسنده اصلی این گزارش، میگوید: «مطالعات قبلی که تکنیکهای ساخت اهرام را مورد بحث قرار دادهاند، عموماً بر روی اهرام جدیدتر و کوچکتر تمرکز کردهاند و تکنیکهای مورد استفاده شامل استفاده از رمپ، جرثقیل، بالابر یا ترکیبی از آنها. اما در مورد اهرام بسیار بزرگتر پادشاهی قدیمی (2675-2130 قبل از میلاد) چطور؟
او میگوید یک سیستم آبرسانی که از منابع محلی استفاده میکرد، استفاده از یک دستگاه بالابر هیدرولیکی را در یک چاه عمودی داخلی در هرم جوسر برای بلند کردن سنگهای سنگین ممکن کرد.
محققان می گویند با تجزیه و تحلیل داده های موجود اعم از دیراقلیم شناسی و باستان شناسی مشخص می شود که آب نهرهای باستانی از قسمت غربی فلات سقاره وارد یک سازه آهکی مستطیل شکل به ابعاد 650×350 متر شده و پس از پاکسازی و فیلتر کردن خاک و رسوبات. به درون سیستمی از تونل های عمیق در اطراف هرم استپ جریان می یافت.
باستان شناسان پیش از این استفاده از بالابر هیدرولیک را به دلیل کمبود آب کافی در زمان ساخت هرم رد کرده بودند. با این حال، دکتر جودیت بانبری، زمینباستانشناس در دانشگاه کمبریج در لندن، میگوید: «ممکن است آب کافی برای پشتیبانی از سیستمی مانند بالابر هیدرولیکی وجود داشته باشد.»
نمای نزدیک از هرم جوسر در مصر
او افزود: «فکر میکنم این باور بسیار گسترده وجود دارد که در اوایل پادشاهی قدیم، زمانی که هرم پلهای ساخته شد، باران بیشتری میبارید.
باستان شناسان می گویند که شدت باران های فصلی و زمستانی در طول سلسله سوم (2670-2613 پ.م.) به تدریج کاهش یافت و دوره سبز بیابان احتمالاً در آغاز هزاره سوم پیش از میلاد به پایان رسیده است.
نویسندگان این مطالعه می گویند که بسیار بعید است که این حوضه خندق مانند برای همیشه با آب پر شده باشد. آنها استدلال می کنند که به احتمال زیاد سیل های ناگهانی آن زمان آب کافی برای استفاده از آسانسور هیدرولیک در طول ساخت هرم را فراهم کرده است.
به گفته آنها چاهی در داخل هرم به یک تونل زیرزمینی به طول 200 متر وصل می شود و این تونل نیز به نوبه خود به چاه عمودی دیگری در خارج از هرم متصل می شود. این چاه بیرونی احتمالاً آب را از یک خندق بیرونی عمیق به داخل می برد.
یک بالابر هیدرولیک نصب شده در هرم جوسر
محققان می گویند چاه داخلی درست زیر هرم و نزدیک مرکز آن قرار داشت. در این محل یک سازه گرانیتی مکعبی با دریچه ای وجود دارد که تصور می شد اتاق دفن پادشاه جوسر باشد، اما نویسندگان می گویند که به احتمال زیاد برای باز و بسته کردن یک بالابر هیدرولیکی ساخته شده است تا حفره عمودی را با آب پر کند.
باستان شناسان می گویند برای پاسخ به این سوال که آیا اهرام دیگری مانند هرم خوفو با استفاده از این روش ساخته شده اند یا خیر، به تحقیقات بیشتری نیاز است.
