مرگ یکی از مهمترین و در عین حال اجتناب ناپذیرترین وقایع زندگی هر انسانی است. اگرچه بسیاری از ما ترجیح می‌دهیم کمتر به آن فکر کنیم، هنوز اسرار زیادی در مورد آنچه پس از مرگ اتفاق می‌افتد وجود دارد.
به گزارش روزیاتو؛ از لحظه مرگ تا سال‌های پس از دفن یک فرد، جسد او در قبر، فرآیندی از تجزیه و بازگشت به طبیعت وجود دارد که می‌تواند تصور ما را از مرگ و زندگی پس از آن تغییر دهد.
پس از مرگ، مغز انسان اولین قسمتی است که از هم می پاشد. تنها چند دقیقه پس از مرگ، سلول های مغز شروع به تجزیه شدن و ترشح آب می کنند.
بدن انسان بیش از 200 استخوان، چندین تریلیون میکروب و 37 تریلیون سلول دارد. مرگ ممکن است به زندگی پایان دهد، اما برای بدن فقط آغاز است.
تنها چند دقیقه پس از خروج روح از بدن، مغز از کار می ایستد. سپس با توقف ضربان قلب، خون به هیچ قسمتی از بدن نمی رسد و در نتیجه اکسیژن وارد بافت ها نمی شود.
بدون خون و اکسیژن، اندام های فعال بدن به سرعت از کار می افتند. نتیجه این اتفاقات چیزی جز سقوط بدن نیست! زیرا تقریباً 70 درصد اندام ها و بافت هایی که بلافاصله پس از مرگ از کار می افتند از آب تشکیل شده اند. وقتی اکسیژن به این اندام ها نمی رسد، آنها نمی توانند خود را حفظ کنند و خود تخریب شوند. به همین دلیل است که آب و مایعات از بدن خارج می شود.
در اولین شب پس از مرگ، بدترین قسمت داستان در قلب و روده انسان شروع می شود. سیستم ایمنی بدن از کار افتاده است و بنابراین نمی تواند از بدن در برابر تریلیون ها میکروب گرسنه که به طور معمول به هضم غذای انسان کمک می کنند، دفاع کند.
این باعث فرار میکروب ها می شود. آنها سفر خود را از روده تحتانی به بافت ها، سیاهرگ ها و شریان ها آغاز می کنند.
در عرض چند ساعت، آنها به کبد و کیسه صفرا می رسند. عضوی که مسئول هضم چربی در طول زندگی است.
هنگامی که میکروب ها متوقف می شوند و در اولین مقصد خود از صفرا تغذیه می کنند، صفرا که یک مایع قلیایی است در سراسر بدن پخش می شود و بدن را به رنگ زرد مایل به سبز در می آورد.
از روز دوم تا چهارم، میکروب ها در تمام بدن دیده می شوند. آنها گازهای سمی مانند آمونیاک و سولفید هیدروژن منتشر می کنند که در سراسر بدن پخش می شود و نه تنها باعث تورم لاشه می شود، بلکه باعث ایجاد بوی بد نیز می شود.
پس از 3 تا 4 ماه، پوست و گوشت سبز و زرد پوسیده انسان به قهوه ای و سیاه تغییر می کند. دلیل این تغییر رنگ این است که در این مرحله رگ های خونی به طور کامل از بین می روند و آهن موجود در آنها به بیرون تراوش می کند و همزمان با اکسید شدن لاشه رنگ قهوه ای مایل به سیاه باقی می ماند.
در این زمان، ساختارهای مولکولی که هنوز بدن را در کنار هم نگه می دارند، تجزیه می شوند و نتیجه چیزی جز یک ماده آبکی نرم و متراکم نیست!
پس از حدود یک سال پس از مرگ، کفن از بین می رود. مایعات اسیدی و سموم آزاد شده از لاشه باعث پاره شدن و تجزیه بافت می شود. در مورد غیر مسلمانانی که با لباس رسمی در تابوت دفن می شوند، قسمت هایی مانند کمربند یا قسمت های پلاستیکی لباس در این مرحله سالم می ماند.
بعد از این مرحله هیچ اتفاق خاصی برای جسد نمی افتد. اما پس از ده سال وجود رطوبت کافی در فضایی با اکسیژن بسیار کم باعث واکنش های شیمیایی می شود و چربی روی باسن و ران ها به ماده ای صابونی به نام موم مرگ تبدیل می شود.
این زمانی است که قسمت های خشک و بدون چربی بدن به طور طبیعی مومیایی می شوند.
بله درست خواندید، بدن انسان به طور طبیعی مومیایی می شود و به هیچ وسیله، ابزار و موادی نیاز ندارد. زیرا در هنگام تجزیه جسد، آب از پوست نازک بدن مانند گوش، بینی و پشت پلک ها تبخیر می شود و باعث خشک شدن این اعضا و سیاه شدن آن ها مانند مومیایی می شود.
50 سال پس از مرگ، تمام بافت ها به مایع تبدیل می شوند و از بین می روند و فقط پوست و تاندون مومیایی شده باقی می ماند.
80 سال پس از مرگ، استخوان‌های جسد با از بین رفتن ساختار کلاژن ترک می‌خورند و تنها قطعات معدنی شکننده باقی می‌مانند. اما این قطعات برای همیشه ماندگار نخواهند بود.
صد سال پس از مرگ، آخرین قسمت های باقی مانده از اسکلت بدن انسان به خاک و خاکستر تبدیل می شود و تنها قسمتی که باقی می ماند دندان ها هستند.
صد سال بعد از مرگ از آدمی فقط کمی موم و دندان باقی می ماند و بس!
