بقایای دایناسورها به ندرت در صخره های 99 میلیون ساله صحرای یوتا در جنوب غربی آمریکا یافت می شود زیرا اغلب به قطعاتی تبدیل می شوند که در طول زمان تجزیه می شوند. با این حال، اخیرا یک گونه دایناسور به نام “Fona herzogae” به عنوان یک استثنا از این قاعده شناسایی شده است.
به گزارش سرگرمی روز، این گیاهخوار کوچک گودال هایی را در زیر زمین حفر کرده است که بقایای این دایناسورها را برای میلیون ها سال حفظ کرده است.
در سلسله مراتب خانواده دایناسورها، “فون” متعلق به گروهی از گیاهخواران متوسط به نام “Theslosaurus” است. این موجودات هیچ سنبله، شاخ، تاج یا دیگر برجستگی های تزئینی عجیبی نداشتند که باعث می شد در میان دایناسورها شبیه گوسفند باشند. شواهد اخیر نشان می دهد که Theslosaurus یکی از معدود گونه های دایناسور است که در زیر زمین زندگی می کرده است، عادتی که باعث فسیل شدن آنها شده است.
دیرینه شناسان این نمونه جدید از Thesalosaurus را در مجله علمی Anatomical Record توصیف کرده اند.
هاویو آبراهامی، دیرینه‌شناس موزه علوم طبیعی کارولینای شمالی و نویسنده این مطالعه، اسکلت‌های جانوران را «فراوان‌ترین اسکلت‌های یافت شده» در سنگ‌های کرتاسه میانی در شرق یوتا توصیف کرد.
تیم دیرینه شناسان همچنین توانستند یک اسکلت تقریباً کامل و چندین اسکلت دیگر با استخوان های جداگانه را در مکان های مختلف در یک لایه سنگ پیدا کنند. دیرینه شناسان معمولاً انتظار ندارند چنین مجموعه ای از دایناسورهای کوچک را پیدا کنند.
دایناسوری به اندازه یک سگ بزرگ
حدود دو متر طول، جانور بالغ به اندازه یک سگ بزرگ با دم بلند بود. این دایناسورهای کوچک نه تنها توسط دایناسورهای بزرگتر طعمه شدند، بلکه با استخوان‌های شکننده‌تر، احتمال مردن لاشه‌های آنها قبل از فسیل شدن بیشتر بود.
این دیرینه شناس، آبراه های عبوری از این اکوسیستم را عاملی برای تجزیه لاشه ها و پراکندگی آنها عنوان کرد.
توانایی حفاری
این حفاری ها به جانوران اجازه داد تا از سرنوشت مشترک سایر دایناسورهای کوچک اجتناب کنند. به نظر می رسد دفن اسکلت این دایناسورها در گودال ها باعث حفظ آن شده است.
رویدادی که منجر به حفظ اسکلت گونه دیگری از دایناسورها به نام Oryctodromeus شد، در سال 2007 توصیف شد. پیش از آن، دیرینه شناسان نمی دانستند که دایناسورها می توانند حفاری کنند. به نظر می رسد این توانایی چندین بار در گیاهخواران منقاری کوچک تکامل یافته است.
به گفته دیرینه‌شناس آنتونی مارتین، فسیل‌هایی از حداقل دو جانور در یکی از این مکان‌ها پیدا شد که در هم تنیده شده بودند، مانند حیواناتی که در یک لانه مشترک زندگی می‌کنند.
جانوران فسیلی سازگاری های نقبی را نشان می دهند. آنها دارای استخوان ران قوی و شانه های پهن بودند تا امکان اتصال بهتر عضلات بازو را فراهم کنند. این سازگاری ها به دستان آنها قدرت بیشتری برای حفر زمین می داد. اورامی معتقد است که جانوران مانند برخی از پستانداران به ویژه خرگوش ها از پاهای جلویی خود برای تراشیدن زمین و بالا بردن رسوب استفاده می کردند.
مزایای حفاری
ایجاد این پناهگاه های زیرزمینی دلیل بقا و رشد علف خواران کوچکی مانند جانوران است که در محیطی با شکارچیان بزرگ و در شرایط سخت آب و هوایی زندگی می کردند.
دیرینه شناس
سایر گونه های کوچک دایناسورهای گیاهخوار ممکن است پناهگاه هایی در زمین حفر کرده باشند.
آنتونی مارتین پیشنهاد می کند که دایناسورهای کوچک مشابه، مانند نانوسورهای دوره ژوراسیک اولیه، ممکن است نمونه خوبی برای مطالعه این نوع دایناسورها باشند. مانند جانوران، این گونه ها می توانند برای محافظت از خود در برابر شکارچیان و آب و هوای بد، گودال ها را حفر کنند. این احتمال وجود دارد که این گیاهخواران باستانی به طور مستقل توانایی های نقب زدن مانند جانوران و اوریکتودرومئوس را تکامل داده باشند.
دفن بسیاری از این دایناسورهای کوچک یک عامل مرگبار برای آنها و یک موهبت برای دیرینه شناسان بود.
Avrahami می‌گوید: «ما دقیقاً نمی‌دانیم چه اتفاقی برای اصطلاحنامه‌های مختلف یافت شده در شرق یوتا افتاده است. سیل ممکن است این دایناسورها را در زیر زمین غرق کرده باشد. “اما آنچه مسلم است این است که آنها به سرعت دفن شدند، بنابراین بسیاری از اسکلت ها استخوان های مفصلی داشتند نه مجموعه ای مجزا از قطعات.”
او ادامه می‌دهد: «لانه‌های آنها باید به‌عنوان مقبره‌های محافظ عمل کرده باشد تا از پاک شدن تاریخ زندگی‌شان از فسیل‌ها جلوگیری کند.»
