در آغاز قرن بیستم، دانشمندان شوروی با حمایت بودجه های هنگفت و کنجکاوی بی حد و حصر، به دنبال گسترش مرزهای دانش بشری بودند. یکی از این دانشمندان، سرگئی بروخوننکو، پیشگام در زمینه جایگزینی اعضای مصنوعی بود. او در سال 1928 دستگاهی به نام اتوژکتور را معرفی کرد که می توانست به جای قلب و ریه ها کار کند.
به گزارش روزیاتو، بروکوننکو آزمایش‌های بحث‌برانگیزی بر روی سگ‌ها انجام داد که در فیلمی در سال 1940 نشان داده شد، در آن فیلم، سر یک سگ بریده شده روی میز قرار داشت و به نظر می‌رسید که با استفاده از اتوژکتور به زندگی بازگردانده شده است. سگ با لیسیدن بینی و پلک زدن به تحریک اسید سیتریک پاسخ می دهد.
در قسمت دیگری از فیلم، دانشمندان شوروی با استفاده از وسیله‌ای که در ابتدا بی‌حرکت بود، یک سگ کامل را زنده می‌کنند. پس از چند روز سگ به حالت عادی بازگشت و توانست راه برود، ارتباط برقرار کند و غذا بخورد.
این آزمایشات جامعه علمی را شگفت زده کرد. مجله تایم گزارش داد که عموم مردم بر این باورند که می‌تواند بسیاری از غیرممکن‌های زیست‌شناسی را ممکن کند.
با این حال، صحت فیلم مورد مناقشه قرار گرفته است. برخی معتقدند هدف این فیلم بیشتر تحت تاثیر قرار دادن بود تا اطلاع رسانی و ممکن است ویرایش شده باشد.
تحقیقات مشابهی در دهه 1950 توسط ولادیمیر دمیخوف ادامه یافت. او توانست سر یک سگ کوچک را به بدن یک ژرمن شپرد پیوند بزند تا هر دو سر بتوانند ببینند، بو کنند و قورت دهند.
این آزمایشات منعکس کننده محیط علمی متفاوت اوایل قرن بیستم است. اگرچه این دوره پیشرفت های چشمگیری در زمینه هایی مانند اکتشاف فضا و پزشکی داشت، اما شاهد آزمایش های وحشتناکی نیز بود.
نیکلای کرمنتسف، مورخ روسی، معتقد است که این علاقه به آزمایش‌های عجیب دانشمندان شوروی، ناشی از نگرانی در مورد مرگ، رستاخیز و بقا در روسیه پس از انقلاب است. او می گوید که این علاقه ناشی از این باور انقلابی است که “هر چیزی اکنون ممکن است و شهروندان شوروی تازه متولد شده می توانند سرنوشت خود را کنترل کنند.”
کار بروکوننکو نه تنها توجه مردم و همکارانش را به خود جلب کرد، بلکه با مبالغ هنگفتی از سوی حامیان مالی دولتی نیز پاداش دریافت کرد. فیلم ده دقیقه‌ای او و علاقه‌ای که ایجاد کرد نه تنها پنجره‌ای را به حوزه کاری خاص او باز می‌کند، بلکه بینشی عمیق‌تر از زمان ارائه می‌دهد: اینکه زندگی و مرگ خود از طریق پیگیری‌های بی‌ملاحظه علم کنترل می‌شوند.
آغاز قرن بیستم شاهد شکوفایی پیشرفت صنعتی و روشنگری در قالب ایدئولوژی ها و زمینه های تحقیقاتی جدید بود. بیش از امید به سفر فضایی یا سلامتی بهتر، این وسواس در کنترل زندگی و مرگ است که ماهیت اولیه ما را به بهترین شکل منعکس می کند و 85 سال بعد همچنان توجه را به یک آزمایشگاه کوچک در مسکو جلب می کند.
این آزمایش ها، اگرچه از نظر اخلاقی بحث برانگیز و حتی وحشتناک بودند، اما نقش مهمی در توسعه علم پزشکی داشتند. بروخوننکو به عنوان یکی از پیشگامان جراحی قلب باز در اتحاد جماهیر شوروی شناخته می شود و دستاوردهای او در زمینه گردش خون مصنوعی جایزه لنین را برای او به ارمغان آورد.
با این حال، این آزمایش‌ها سؤالات اخلاقی مهمی را مطرح می‌کنند. هدف وسیله را توجیه می کند؟ آیا پیشرفت علمی به هر قیمتی قابل قبول است؟ این سوالات هنوز در جامعه علمی امروز مورد بحث است.
امروزه، با وجود قوانین و مقررات اخلاقی سخت‌گیرانه‌تر در تحقیقات، ما همچنان شاهد پیشرفت چشمگیری در زمینه‌هایی مانند پیوند اعضا و احیای قلبی ریوی هستیم. این تحولات بدون شک ریشه در تلاش های پیشگامانی مانند بروکوننکو و دمیخوف دارد.
