دورترین چیزی که می‌توانیم در آسمان ببینیم چیست؟

برای چشم غیرمسلح انسان، آسمان شب باشکوه و خیره کننده با بیش از 9000 نقطه نوری مجزا است، اما این منظره تنها بخش کوچکی از کیهان را پوشش می دهد.

به گفته زومیت، نزدیک ترین منظومه ستاره ای قابل مشاهده به ما آلفا قنطورس است که حدود 4.25 سال نوری از زمین فاصله دارد. نزدیکترین ستاره در این منظومه سه گانه ستاره ای پروکسیما قنطورس است، اما چون کوتوله سرخ در نظر گرفته می شود، برای دیدن بدون تلسکوپ بسیار کم نور است.

طبق گزارش Space.com، دورترین ستاره ای که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است V762 Cas است، یک ستاره متغیر که در فاصله 16000 سال نوری از ما قرار دارد. اگرچه این ستاره احتمالاً 100000 بار درخشان‌تر از خورشید است، اما این فاصله زیاد به این معنی است که به طور ایده‌آل در لبه دید متوسط ​​انسان در شب است.

تمام ستارگانی که بدون تلسکوپ می توانیم ببینیم بسیار بزرگتر از خورشید هستند. ستارگانی مانند خورشید و ستارگان کوچکتر برای غلبه بر فاصله بین آنها و زمین بسیار کم نور هستند و بنابراین برای ما قابل مشاهده نیستند. بنابراین، حدود 9000 ستاره قابل مشاهده و بیش از یک میلیون ستاره نامرئی در فاصله ما از V762 Cas وجود دارد.

اگرچه V762 Cas دورترین ستاره ای است که می توانیم با چشم غیرمسلح ببینیم، اما دورترین جرمی نیست که بدون تلسکوپ می توانیم ببینیم. این افتخار نصیب کهکشان آندرومدا می شود.

نزدیکترین منظومه ستاره ای که برای ما قابل مشاهده است آلفا قنطورس است

وقتی به کهکشان آندرومدا نگاه می کنیم که بیش از یک تریلیون ستاره دارد، در چشمان ما مانند یک لکه مبهم به اندازه یک مشت باز به نظر می رسد. وقتی به آندرومدا نگاه می کنید، نوری را می بینید که بیش از 2.5 میلیون سال پیش سفر خود را آغاز کرده است.

برخی از فوران ها و انفجارها به سطوح بالایی از روشنایی می رسند و به طور موقت حتی از فواصل دور قابل مشاهده هستند. به عنوان مثال، در سال 2008، انفجار پرتو گاما GRB 080319B با چشم غیرمسلح برای حدود 30 ثانیه قابل مشاهده بود، علیرغم اینکه بیش از 7.5 میلیارد سال نوری از ما فاصله داشت. این بدان معناست که منظومه شمسی هنوز شکل نگرفته بود که نور این پرتو گاما برای اولین بار سفر خود را آغاز کرد.

هنگامی که گالیله تلسکوپ نجومی را در اوایل دهه 1600 کامل کرد، دنیای جدیدی در برابر چشمان ما گشوده شد. تلسکوپ ها به ما اجازه می دهند اجرام کم نورتر را ببینیم زیرا می توانند نور بیشتری را جمع آوری کرده و تصاویر را بزرگ کنند.

با این حال، حتی با پیشرفته‌ترین تلسکوپ‌های زمینی و فضایی و جامع‌ترین بررسی‌ها، ما توانسته‌ایم کمتر از 3 درصد از کل ستارگان راه شیری و کمتر از یک درصد از کهکشان‌های جهان مرئی را ترسیم کنیم. . دورترین کهکشان ها هنوز در دسترس ما نیستند. آنها آنقدر ضعیف و کوچک هستند که ما نمی توانیم آنها را تشخیص دهیم.

طبیعت ترفند کوچکی را در اختیار ما قرار داده است که گاهی اوقات می‌توانیم از آن برای نگاه کردن عمیق‌تر به جهان استفاده کنیم. هنگامی که نور یک ستاره یا کهکشان دور از یک خوشه عظیم عبور می کند، گرانش خوشه می تواند تصویر را بزرگ کند (در برخی موارد 10000 برابر یا بیشتر).