محققانی که اخیراً این کشف بزرگ را انجام داده‌اند در مقاله خود می‌نویسند: «طبق دانش ما، این مطالعه اولین مستندسازی سیستماتیک از ترمیم زخم فعال احتمالی با یک ماده گیاهی فعال بیولوژیکی در گونه‌های غیر انسانی است.»
به گزارش سرگرمی روز، چندین سال پیش ایزابل لومر، نخستی شناس در موسسه ماکس پلانک، و همکارانش یک اورانگوتان سوماترایی (Pongo abelii) نر به نام راکوس را مشاهده کردند که بیش از نیم ساعت وقت صرف تهیه، مصرف و استفاده مکرر از یک گیاه دارویی شناخته شده کرد. .به زخم باز روی صورتش تقدیم کرد.
مرد مسن که حدود 30 سال سن دارد، آب برگ های جویده شده را چندین بار فقط با انگشتانش روی زخم هایش می مالد تا جایی که زخم کاملاً با خمیر برگ ها پوشانده می شود. از آنجایی که او هیچ قسمت دیگری از بدن خود را با این ماده مالش نداده است، لامر و همکارانش معتقدند که او عمدا در حال درمان جراحت خود بوده است.
محققان این رفتار را در پارک ملی Gunung Leuser در اندونزی مشاهده کردند. سه روز پس از اینکه برای اولین بار متوجه زخم باز روی صورت او از درگیری با نر دیگر شدند، راکوس را در حال جمع آوری دقیق برگ های گیاه آکار کونینگ (Fibraurea tinctoria) دیدند.
این گیاه از دیرباز در طب سنتی برای درمان زخم ها و سایر بیماری ها مانند دیابت، اسهال خونی و مالاریا استفاده می شده است.
تجزیه و تحلیل ترکیبات شیمیایی این گیاه نشان می دهد که این گیاه دارای خواص ضد باکتریایی، ضد التهابی، ضد قارچی و آنتی اکسیدانی است که همگی برای بهبود زخم مفید هستند.
به این ترتیب، راکوس ممکن است به طور تصادفی در حین خوردن گیاه به تسکین درد پی برده باشد، یا ممکن است این تکنیک التیام زخم را یاد گرفته باشد. اگرچه این رفتار قبلاً در گروه‌های اورانگوتان بومی مشاهده نشده بود، اما نرها پس از بزرگسالی متفرق می‌شوند، بنابراین راکوس ممکن است این ترفند هوشمندانه را از جمعیتی که در آن متولد شده است یاد گرفته باشد.
محققان خاطرنشان کردند: «راکون در سال قبل از این حادثه به تازگی رشد جنسی ثانویه را پشت سر گذاشته بود و به نظر می‌رسید که بر اساس داده‌های رفتاری ما جمع‌آوری‌شده در آن زمان، تلاش می‌کند خود را به عنوان نر غالب جدید معرفی کند.»
لامر و تیم متوجه شدند که راکون ها تا روزها پس از آن به خوردن این گیاه ادامه دادند و هیچ نشانه ای از عفونت زخم نشان ندادند. در 19 ژوئیه 2022، به نظر می رسید که زخم کاملاً التیام یافته است و تنها یک جای زخم ضعیف باقی می ماند.
راکوس همچنین بیش از نیمی از روز را در طول دوره نقاهت به استراحت گذراند که تفاوت قابل توجهی با دوره های استراحتی که محققان قبل از کشف زخم او مشاهده کردند، داشت.
گزارش‌ها و شواهد حکایتی گسترده‌ای مبنی بر خوددرمانی در سایر نخستی‌ها، از جمله شامپانزه‌هایی که مغز Vernonia amygdalina را برای درمان عفونت‌های کرمی می‌جوند و حشرات را روی زخم‌ها می‌جوند، وجود دارد، اما ثبت چنین رفتاری به‌طور سیستماتیک دشوار بوده است.
اگر معلوم شود که گیاهان معمولاً برای درمان زخم‌های اورانگوتان‌ها یا میمون‌های بزرگ دیگر استفاده می‌شوند، می‌تواند به این معنی باشد که شیوه‌های پزشکی بشر ریشه در زمانی دارد که اجداد پستانداران مشترک ما در زمین پرسه می‌زدند.
