سرگرمی دختران ۱۵ تا ۲۰ ساله دهه ۴۰ چه بود؟

برخی از آنها را در زیر می خوانیم:

از بیکاری می خواهم سرم را بکوبم به دیوار

به گزارش سرگرمی روز، آهنگ 16 ساله: تمام شب های بی پایان در خانه می مانم. تمام روزهای روشن و پایان ناپذیر تابستان را در خانه می مانم و از بیکاری و دیوانگی گاهی دلم می خواهد سرم را به دیوار بکوبم و گاهی. حتی یک بار مجبور شدند مرا پیش دکتر ببرند و فکر کردند در حالی که در حالت جنون بودم عقلم را از دست داده ام. از سر بیکاری چندین بار سیگار کشیدم. سیگارهای مادر و پدرم را رها کردم (بعد از اینکه مادر و بابا سیگاری هستند) و سپس سعی کردم خودم را با حلقه های دود سرگرم کنم.

ساعت ها کنار پنجره می نشینم

مهری 18 ساله: کنار پنجره نشسته ام. پنجره اتاق من به کوچه باز می شود و آن طرف کوچه خانه اوست. «او» قد بلند، لاغر است و موهایش مدام روی صورتش می ریزد… چقدر «او» سعی می کند موهایش را با انگشتانش درست کند. اما تفکلی هرگز موفق نمی شود. ساعت ها کنار پنجره می نشینم و جلوی در خانه اش را نگاه می کنم. گاهی روزی یکی دو بار می بینمش و گاهی یک بار نمی بینمش و آن روزها خیلی تاریک است. جیز، آیا “او” می داند که من اینجا کمین کرده ام تا او را برای لحظه ای خوشحال کنم؟ آیا او می داند که من او را دیوانه وار دوست دارم؟ چه کسی روزی این راز را به او خواهد گفت؟ من A، نه. یک دختر نمی تواند آنقدر شجاع باشد.

همه چیز مرا به گریه می اندازد

اختر، 19 ساله: من همیشه گریه می کنم. هر چند ساعت یکبار باید گریه کنم… امروز در فیزیک مطلبی در مورد “سوپاپ ایمنی” خواندم و متوجه شدم که گریه من نیز سوپاپ اطمینان وجود من است. اگر یک روز نتوانم گریه کنم، منفجر می شوم. مانند تمام دیگ های بخار، شیر اطمینان کار نمی کند.

تخیل باعث خنده ام شد

سیمین: حتما این همه خیال و مالیخولیا دیوانه ام نمی کند؟ تخیل… تخیل… خیال… چرا؟ دیروز از ساعت 9:30 صبح تا 13:00 نمی توانستم از روی صندلی اتاقم تکان بخورم. من نابود شدم فانتزی تمام وجودم باعث خنده ام شده بود و چه خیالی؟ رویای هوشنگ که تابستان گذشته در تابستان فقط سه روز دیدم، رویای مردها، رویای آدری هپبورن، رویای مدرسه، رویای شوهر و رویای فرزند اول… رویای زایمان. درد داره لذت داره و اون لحظه بارداری که بچه گریه میکنه..و دوباره فکر…خدایا حفظ کن…

دارم با مامان حرف میزنم

پریچر 16 ساله: می پرسی من وقتم را در خانه چگونه می گذرانم؟ خدایا هنوز بهش فکر نکردم… من و مامان در مورد لباس، دوست، پسرا که اصلا نمیبینم و همه چیز حرف میزنیم… بعد حوصله ام سر میره، یه جوری به خواهر کوچیکم اذیت می کنم که جن خیلی خجالتی است فریادش را به هفت آسمان می رساند… بعد در حیاط قدم می زنم… چقدر؟ چه می دانی، گاهی آنقدر راه می روم که بیهوش می شوم… بعد گاهی چیزی می خوانم… اما به سختی چیزی وجود دارد که چند ساعتی مرا سرگرم کند…

شما نمی توانید از این زندان فرار کنید

سرور 18 ساله: در خانه برای من جز غم و تاریکی چیزی نیست. هیچ چیز آنجا مرا سرگرم نمی کند. من رادیو پخش می کنم، بعد از یک دقیقه حوصله ام سر می رود. کتابی در دست دارم، اما نمی توانم بخوانم، آواز می خوانم، صدای همه به گوش می رسد: «خفه شو دختر، ما سردرد داریم». من می خواهم با برادرم بازی کنم، این پسر شیطون همیشه من را تحقیر می کند. من خیلی خسته و خیلی تنها هستم. خانه مثل زندان من است و بدش این است که نمی توانی از این زندان فرار کنی.