شواهد حاکی از آن است که پس از اینکه اجداد ما یاد گرفتند چگونه به صورت یکدیگر مشت بزنند، صورت ما برای به حداقل رساندن آسیب ناشی از مشت های بی رحمانه تکامل یافت.
به گزارش رازبکا، محققان ساختار استخوان Australopis (نوعی انسان دوپا) را بررسی کردند که 4 تا 5 میلیون سال پیش زندگی می کرد و قبل از ظهور خانواده هومو (جد انسان امروزی) بود. صورت و فک استرالوپیس قوی ترین استخوان های این موجود بود فقط به این دلیل که باید برای ضربات آماده می شد.
به گفته این گروه از دانشمندان، این میراثی است که تا به امروز ادامه دارد و به ما کمک می کند تا بفهمیم که چرا صورت مردان خشن تر از زنان است.
همانطور که امروز می بینیم، مردان در اوایل تکامل هوموسپین ها نسبت به زنان انعطاف پذیری کمتری داشتند و در مقایسه با زنان، احتمال بیشتری داشت که در جنگ های گودال ماقبل تاریخ شرکت کنند.
محقق اصلی این مقاله، دکتر دیوید کریر از دانشگاه یوتا در ایالات متحده، گفت: “استرالوپیس دارای یک سری ویژگی های متمایز بود که احتمالاً قدرت جنگی آنها را افزایش می داد، مانند موقعیت دست ها که به مشت اجازه می داد ضربه بخورد و سیستم عضلانی ظریف دست را به یک چوب ضربه راحت تبدیل کند.
“اگر کسری نسبت دست‌های ما واقعاً با انتخاب رفتار جنگی مرتبط باشد، می‌توان انتظار داشت که هدف اصلی تکامل صورت محافظت بهتر از آن در ضربه و کاهش آسیب‌ها باشد.”
این مطالعه که در مجله Biological Reviews منتشر شده است، با مطالعه قبلی مطابقت دارد که بیان می کند سهم خشونت در تکامل انسان بسیار بیشتر از آن چیزی است که کارشناسان می خواهند اعتراف کنند. در سال‌های اخیر، زیست‌شناسی به نام دکتر کریر پاهای کوتاه شامپانزه‌ها، شباهت آنها به پاهای انسان و نسبت دست‌های این نخستی‌ها را بررسی کرده است.
او می‌گوید که این ویژگی‌ها عمدتاً در پاسخ به ضرورت جنگ تکامل یافته است. او در مورد آخرین تحقیقات خود می گوید: «وقتی انسان های مدرن با دست خالی می جنگند، اولین هدف حمله معمولاً صورت است. آنچه ما دریافتیم این است که استخوان‌هایی که در دعواها بیشتر می‌شکنند، قسمت‌هایی از جمجمه هستند که بیشترین افزایش قدرت را در طول تکامل نخستی‌ها داشته‌اند. این استخوان ها همچنین قسمت هایی از جمجمه هستند که بیشترین تفاوت را بین زن و مرد نشان می دهند. هم در استرالیایی ها و هم در انسان ها؛ نشان می دهند. به عبارت دیگر، صورت زنان و مردان به دلیل قسمت هایی از جمجمه که در جنگ ها شکسته شده است، متفاوت است و آن قسمت ها در مردان بزرگتر است.
ریشه این بحث در مورد جنبه تاریک طبیعت انسان به ژان ژاک روسو، فیلسوف مشهور فرانسوی برمی گردد که معتقد بود قبل از تمدن، انسان ها «وحشی های نجیب» بودند. دکتر کریر می گوید این ایده که تمدن نسل بشر را تباه کرده و ما را ظالم کرده است، قدرت زیادی در علوم اجتماعی دارد. اما این نظریه با واقعیت ها جور در نمی آید.
دکتر کریر افزود: «اگر متوجه شویم که ویژگی‌های آناتومیکی که ما را از سایر نخستی‌ها متمایز می‌کند، توانایی‌های جنگی ما را بهبود نمی‌بخشد، می‌توانیم این فرضیه را که اجداد اولیه ما خشن بوده‌اند رد کنیم». آنچه تحقیقات ما نشان می‌دهد این است که بسیاری از ویژگی‌های تشریحی شامپانزه‌های بزرگ و اجداد هومینین اولیه ما (مانند دوپا، تناسب دست و شکل صورت‌های ما) در واقع توانایی مبارزه را افزایش می‌دهند.»
یکی دیگر از محققین این مطالعه، دکتر مایکل مورگان از دانشکده پزشکی دانشگاه یوتا، گفت: “من فکر می کنم نظریه ما منطقی است و به سوالاتی پاسخ می دهد که برای مدت طولانی در نظریه های موجود بی پاسخ مانده اند. سوالاتی در مورد اینکه چرا عضلات صورت و ساختار اسکلتی ما به این شکل تکامل یافته است. تحقیق ما در مورد صلح است. ما به دنبال درک و مقابله با خشونت بشریت و تمایل آن به خشونت هستیم. آرامش از خودمان شروع می شود و در نهایت از طریق خودشناسی و درک اینکه از کجا آمده ایم به دست می آید. امیدواریم از طریق این تحقیق، خود را در آینه ببینیم و کار سخت تبدیل شدن به فرد بهتر را آغاز کنیم.”
