جهان غیرقابل انکار وسیع است، اما آیا این وسعت عظیم مرکزی هم دارد؟ شاید برای برخی به نظر برسد که زمین ما در میانه همه چیز است، اما اکتشافات قرن گذشته پاسخ دیگری به این سوال می دهد.
به گزارش سرگرمی روز، برای شروع باید به حدود 100 سال قبل برگردیم، به حدود دهه 1920، زمانی که اخترشناسی به نام ادوین هابل دو اکتشاف باورنکردنی را پشت سر هم انجام داد.
او برای اولین بار در آغاز این دهه متوجه شد که جهان های جزیره ای (که اکنون به عنوان کهکشان ها شناخته می شوند) از ما بسیار دور هستند. در پایان آن دهه، هابل کشف کرد که تقریباً همه کهکشان ها از ما دور می شوند.
خوشبختانه، قبل از این اکتشافات، توضیح نظری مفیدی برای هر دو یافته وجود داشت. نظریه نسبیت عام اینشتین پیش بینی می کند که جهان یا در حال انبساط یا انقباض است. این برخلاف نظر رایج در آن زمان بود، زیرا جامعه علمی معتقد بود که جهان کاملاً ساکن و بی حرکت است.
با کار بر روی معادلات اینشتین، چهار دانشمند در نهایت به راه حلی رسیدند که اکنون به عنوان «متریک فریدمن-لومتر-رابرتسون-واکر» شناخته می شود و اساس کیهان شناسی مدرن را تشکیل می دهد.
این راه حل معادله انیشتین، همراه با مشاهدات شگفت انگیز هابل، به ما می گوید که ما در جهان در حال انبساط زندگی می کنیم.
این نظریه می‌گوید که مدت‌ها پیش، تمام مواد موجود در کیهان به دلیل پدیده‌ای به نام تکینگی یا بیگ بنگ در یک نقطه بینهایت کوچک فشرده شده و سپس گسترش یافته است. این باعث شد که هر کهکشان از کهکشان دیگر به طور کلی دور شود.
جدول زمانی انبساط متریک فضا از زمان انفجار بزرگ
بیگ بنگ قطعا می تواند مرکز واقعی کیهان باشد. اما متأسفانه، حقیقتی که ما در مورد جهان از طریق علم مدرن کشف کرده‌ایم، توضیح آسانی برای مکان یابی یا حتی تصور کردن آن ارائه نمی‌کند.
دلیل این امر این است که جهان مرکز و لبه ندارد. جهان از هیچ جهتی در حال انبساط نیست و به هیچ جهتی در حال انبساط نیست.
ابتدا به لبه می پردازیم. جهان، طبق تعریف، همه چیزهایی است که می تواند وجود داشته باشد، و لبه ها چیزهایی هستند که یک منطقه را از منطقه دیگر جدا می کنند.
اما اگر همه مناطق جهان حد و مرزی نداشته باشند و نتوان آنها را به بخشی اختصاص داد، در این صورت تقدمی وجود نخواهد داشت. این بدان معنی است که جهان ممکن است بی نهایت بزرگ باشد و تعیین مرکز فضای نامحدود غیرممکن است.
احتمال دیگر این است که جهان واقعاً محدود است. اما این بدان معناست که در مقیاس های بسیار بزرگ، بسیار بزرگتر از آنچه ما می توانیم مشاهده کنیم، جهان به سمت داخل پیچ می خورد. یعنی در این صورت دنیا مرکزی نخواهد داشت.
به عنوان یک قیاس، به زمین نگاه کنید. در یک تصویر سه بعدی، می توانید یک ذره مذاب در هسته را مرکز آن بنامید. اما مرکز زمین در نقشه سطح کجاست؟ این می تواند در قطب باشد، می تواند در خانه مادربزرگ شما باشد، هر مکانی به همان اندازه خوب است.
راه شیری
این بدان معناست که انفجار بزرگ در سراسر جهان همزمان اتفاق افتاده است. این بدان معناست که این انفجار در اتاقی که شما در آن نشسته اید اتفاق افتاده است و در همان زمان در دورترین کهکشانی که می توانیم ببینیم اتفاق افتاده است.
در واقع بیگ بنگ نقطه ای در فضا نیست، مکانی در زمان است و متعلق به گذشته بی نهایت هر موجودی در جهان است.
در عین حال باید گفت که جهان ما دارای عمر قطعی 13.77 میلیارد سال است. اما از آنجایی که سرعت نور اگرچه زیاد است، اما در مقایسه با اندازه کیهان کوچک است، تنها قسمت کوچکی از جهان برای ما روشن می شود.
ما در واقع می توانیم حدی را برای آنچه می توانیم ببینیم تصور کنیم، و این لبه حدود 45 میلیارد سال نوری از ما فاصله دارد. این در شرایطی است که احتمالاً می توان از این نقطه فراتر رفت زیرا جهان سریعتر از نور منبسط می شود.
با این محدودیت ها باید گفت که بیشتر جهان از چشم ما پنهان است و ما فقط تا شعاع نور با پرتو چراغ قوه در جنگلی دوردست می توانیم آن را ببینیم.
از این گذشته، به نظر می رسد که ما در مرکز کل جهان هستیم. البته همین را می توان در مورد هر کهکشان دیگری در جهان گفت. در واقع، در یک جهان دائماً در حال انبساط، مرکزی وجود ندارد، و با این حال همه ناظران، از جمله ما، به حق می‌توانیم ادعا کنیم که در مرکز همه چیز هستیم.
