با تکمیل جامع ترین مطالعه تا به امروز در مورد تأثیرات فضا بر سلامت کلیه، دانشمندان کشف کردند که چگونه سفرهای طولانی مدت، مانند سفرهای مریخ، فضانوردان را در معرض ترکیبی از تشعشعات فضایی و بی وزنی قرار می دهد و باعث آسیب دائمی کلیه می شود.
به گزارش سرگرمی روز، تحقیقات زیادی در مورد تاثیر سفرهای فضایی بر بدن انجام شده است. اگرچه بسیاری از مطالعات به اثرات پروازهای فضایی در مدار پایین زمین (LEO) پرداخته اند، برخی نیز به اثرات منفی سفر به خارج از میدان مغناطیسی محافظ زمین پرداخته اند. این منطقه جایی است که قرار گرفتن در معرض پرتوهای کیهانی کهکشانی (GCR) و بی وزنی (ریزگرانش) به عنوان عوامل کمک کننده تصور می شود.
اکنون، در مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه کالج لندن (UCL) انجام شده است، محققان طیف وسیعی از آزمایش‌ها و تحلیل‌ها را در بزرگترین مطالعه تا به امروز انجام داده‌اند. این مطالعه در مورد چگونگی واکنش کلیه ها به پروازهای فضایی طولانی مدت، مانند مریخ است.
دکتر کیت سید، محقق پزشکی کلیه در UCL و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: “ما می دانیم که مشکلات سلامتی فضانوردان، مانند سنگ کلیه، در طول پرواز فضایی رخ داده است، اما نمی دانیم چرا این مشکلات رخ می دهد.”
کلیه؛ نجات جان!
کلیه ها اندام مهمی هستند. آنها مواد زائد را از بین می برند و مایعات بدن را از طریق ادرار متعادل می کنند. آنها اسیدها، املاح و مواد معدنی موجود در خون مانند سدیم، کلسیم، پتاسیم و فسفر را تنظیم می‌کنند، هورمون‌هایی ترشح می‌کنند که فشار خون را تنظیم می‌کنند، فرم فعال ویتامین D را تولید می‌کنند که استخوان‌ها را سالم و قوی نگه می‌دارد، و گلبول‌های قرمز خون تولید می‌کنند که کنترل می‌کنند.
تنها 24 انسانی که به ماه سفر کردند در معرض GCR غیرقابل کاهش قرار گرفتند. و فقط برای یک دوره نسبتا کوتاه 6 تا 12 روزه. بنابراین محققان داده‌های فیزیولوژیکی، آناتومیکی و بیومولکولی 20 گروه مطالعه، از جمله نمونه‌هایی از بیش از 40 ماموریت فضایی LEO از انسان و موش، که عمدتاً با ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) مرتبط بودند، و 12 شبیه‌سازی فضایی شامل موش را تجزیه و تحلیل کردند. در هفت شبیه‌سازی، موش‌ها در معرض دوزهای GCR معادل مأموریت‌های 1.5 و 2.5 ساله به مریخ قرار گرفتند که سفر به اعماق فضا را شبیه‌سازی می‌کرد.
از نظر ساختاری، کلیه های انسان و جوندگان با قرار گرفتن در معرض شرایط فضایی بازسازی شده اند. پس از کمتر از یک ماه در فضا، لوله‌هایی که تعادل کلسیم و نمک را به خوبی تنظیم می‌کنند، نشانه‌هایی از انقباض را نشان دادند، که محققان می‌گویند احتمالاً به دلیل گرانش میکرو به جای GCR است. با این حال، محققان برای تایید این موضوع یا بررسی اثر GCR و سهم آن در این تغییرات ساختاری به مطالعات بیشتری نیاز دارند.
مطالعات قبلی نشان داده است که فضانوردان به دلیل شرایط ریزگرانش که باعث تحلیل استخوان و تجمع کلسیم در ادرار می‌شود، میزان تشکیل سنگ کلیه به طور غیرعادی بالاست. با این حال، مطالعه فعلی نشان داد که پرواز فضایی اساساً روش پردازش نمک در کلیه‌ها را تغییر داد که احتمالاً در تشکیل سنگ‌های کلیه نقش داشته است. نگران‌کننده‌تر، کلیه‌های موش‌هایی که 2.5 سال در معرض GCR قرار گرفتند، آسیب دائمی کلیوی و از دست دادن عملکرد را نشان دادند.
سو گفت: «اگر راه‌های جدیدی برای محافظت از کلیه‌ها ایجاد نکنیم، می‌توانم بگویم که اگرچه یک فضانورد ممکن است به مریخ برود، ممکن است در راه بازگشت به دیالیز نیاز داشته باشد. می دانیم که کلیه ها دیرتر علائم آسیب اشعه را نشان می دهند. تا زمانی که این امر آشکار شود، احتمالاً برای جلوگیری از تخریب یا نارسایی کلیه، که برای شانس موفقیت ماموریت مضر است، دیر شده است.»
این مطالعه جامع ترین داده ها را در مورد تأثیر 2.5 سال سفر فضایی ارائه کرد. اما کارشناسان معتقدند هنوز دیر نشده و زمان برای یافتن یک راه حل موثر وجود دارد.
استفان بی. والش از دپارتمان پزشکی کلیوی UCLA و نویسنده مسئول این مطالعه گفت: “مطالعه ما این واقعیت را برجسته می کند که اگر قرار است یک ماموریت فضایی انجام دهید، کلیه ها واقعا مهم هستند.” شما نمی توانید آنها را در برابر تشعشعات کهکشانی محافظت کنید، اما همانطور که در مورد بیولوژی کلیه بیشتر می آموزیم، ممکن است بتوان اقدامات فنی یا دارویی را برای تسهیل سفرهای فضایی طولانی مدت ایجاد کرد.
