یکی از این فسیل‌های انگور که در کوه‌های آند کلمبیا یافت شده است، قدیمی‌ترین نمونه شناخته شده خانواده انگور در نیمکره غربی است.
به گزارش فرادید، فسیل های مستند شده در این مطالعه نشان می دهد که چگونه گیاهان خانواده انگور پس از انقراض دایناسورها در سراسر جهان گسترش یافتند.
فابیانی هررا، نویسنده اصلی این مطالعه و متصدی موزه Paleobotany در مرکز مطالعات یکپارچه در شیکاگو، گفت: “اینها قدیمی ترین گونه های انگور هستند که تا به حال در این بخش از جهان یافت شده اند و چندین میلیون سال جوانتر از قدیمی ترین گونه های شناخته شده هستند.” در یک بیانیه مطبوعاتی آمده است، اکنون آنها در آن سوی سیاره کشف شده اند.”
نمونه ای از فسیل های کشف شده هسته انگور
وی افزود: “این کشف مهم است زیرا نشان می دهد که پس از انقراض دایناسورها، انگور واقعاً در سراسر جهان گسترش یافت.”
هنگامی که گیاهان به صورت فسیل یافت می شوند، تقریباً همیشه به شکل دانه هستند، زیرا بافت های نرم اغلب به سرعت پوسیده می شوند. قدمت خانواده انگور به حدود 66 میلیون سال پیش برمی‌گردد که سن قدیمی‌ترین فسیل‌های هسته انگور یافت شده در هند است.
تاریخچه این فسیل ها تقریباً مصادف با انقراض جمعی فاجعه بار است که بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری روی زمین، از جمله همه دایناسورهای غیر پرنده را از بین برد. به نظر می رسد این رویداد انقراض، که مسیر زندگی روی زمین را به طور اساسی تغییر داد، ناشی از برخورد یک سیارک غول پیکر بوده است.
هررا گفت: “ما همیشه به حیوانات، به ویژه دایناسورها فکر می کنیم، زیرا آنها بزرگترین موجوداتی بودند که تحت تاثیر قرار گرفتند، اما انقراض همچنین تاثیر زیادی بر گیاهان داشت که در برخی مواقع کاملا مثبت بود.” در نتیجه این اتفاق، جنگل ها دستخوش تغییر اساسی شدند و تغییر ترکیب گیاهی نیز بخشی از این تغییر بود.
نویسندگان این مطالعه پیشنهاد می‌کنند که انقراض ناگهانی دایناسورها به طور بالقوه بر ترکیب جنگل‌ها تأثیر گذاشته است، به گونه‌ای که موفقیت خانواده انگور را ممکن می‌سازد.
مونیکا کاروالیو، یکی از نویسندگان این مطالعه و مدیر بخش کمکی دیرینه شناسی دانشگاه میشیگان، در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: حیوانات بزرگی مانند دایناسورها اکوسیستم های اطراف خود را تغییر دادند. “ما فکر می کنیم که اگر دایناسورهای بزرگ در جنگل پرسه می زدند، احتمالا درختان را قطع می کردند و در واقع جنگل ها را بازتر و پراکنده تر از امروز نگه می داشتند.”
بنابراین، پس از انقراض دسته جمعی، برخی از جنگل های استوایی، از جمله جنگل های آمریکای جنوبی، به دلیل فقدان دایناسورهایی که قبلاً تراکم گیاهان را کنترل می کردند، شروع به افزایش جمعیت کردند. در این زمینه اکولوژیکی جدید بود که گیاهان انگور شروع به گسترش کردند.
هررا در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: “مطالعه فسیلی به ما نشان می دهد که گیاهانی که شرایط “شبیه تاک” دارند در این زمان شروع به رشد و گسترش بیشتر کردند.
دوره پس از انقراض انبوه نیز با انفجار تنوع در میان پرندگان و پستانداران همراه بود که ممکن است به نفع انگور نیز بوده باشد، زیرا این حیوانات می توانند به پراکندگی دانه ها کمک کنند.
کشف این فسیل‌های انگور جدید درک ما را از تاریخچه تکاملی این گروه مهم گیاهی و همچنین نحوه گسترش آن در سراسر جهان پس از انقراض دایناسورها بهبود می‌بخشد.
این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که چگونه رویدادهای زمین‌شناسی بزرگ مانند انقراض‌های دسته‌جمعی می‌توانند سیر تکامل حیات را به روش‌های غیرمنتظره شکل دهند. در این مورد، انقراض دایناسورها ممکن است در واقع فرصتی برای شکوفایی درختان انگور و تبدیل شدن به بخش مهمی از تنوع زیستی سیاره ما ایجاد کرده باشد.
