دانشمندان دانشگاه کانکتیکات در تلاش برای زندگی طولانی تر و سالم تر پیشرفت های چشمگیری داشته اند. در یک مطالعه بزرگ، محققان با هدف قرار دادن سلول‌های خاصی در بدن موش‌ها، با موفقیت طول عمر و سلامت آنها را افزایش دادند.
به گزارش سرگرمی روز، این مطالعه که در مجله Cell Metabolism منتشر شد، بر روی سلول هایی متمرکز بود که پروتئینی به نام p21 را به شدت بیان می کردند. این سلول ها با افزایش سن در بافت های مختلف تجمع می یابند و به نظر می رسد که به زوال مرتبط با افزایش سن کمک می کنند. دانشمندان با از بین بردن دوره ای این سلول ها در موش ها توانستند عمر این حیوانات را به طور متوسط 9 درصد افزایش دهند. این در انسان معادل حدود هفت سال است. مهمتر از آن، موش‌ها در طول زندگی‌شان سالم‌تر و از نظر جسمی مناسب‌تر بودند.
این کشف به یک چالش حیاتی در علم پیری می پردازد. چگونه می توان امید به زندگی را افزایش داد و همزمان کیفیت زندگی را بهبود بخشید. در حال حاضر، اغلب بین مدت زندگی افراد و مدت زمانی که در سلامت کامل زندگی می کنند، فاصله وجود دارد. در برخی از کشورها، امید به زندگی سریعتر از امید به زندگی در حال افزایش است، به این معنی که مردم عمر طولانی تری دارند اما زمان بیشتری را در سلامت ضعیف می گذرانند.
هدف قرار دادن سلول های p21 در موش
چیزی که این مطالعه را به ویژه قابل توجه می کند، روش جامعی است که محققان در آن سلامت موش ها را ارزیابی کردند. آنها به جای اندازه گیری طول عمر یا بررسی سلامت در یک زمان معین، عملکرد فیزیکی موش ها را هر ماه تا زمانی که به طور طبیعی می میرند، پیگیری کردند. این به آنها اجازه داد تا نشان دهند که این درمان سلامت را برای بقیه عمر بهبود می بخشد، نه فقط به طور موقت.
برای دستیابی به این نتایج قابل توجه، محققان از یک رویکرد نوآورانه استفاده کردند. آنها از موش های دستکاری شده ژنتیکی استفاده کردند که به آنها اجازه می داد سلول های p21 را هدف قرار داده و از بین ببرند. این موش‌ها با یک اصلاح ژنتیکی مهندسی شدند که وقتی فعال می‌شوند باعث تخریب سلول‌های p21 می‌شوند. دانشمندان مداخله خود را زمانی آغاز کردند که موش ها 20 ماهه بودند که معادل حدود 60 تا 65 سال در انسان است.
یک بار در ماه، محققان دارویی به نام تاموکسیفن را به موش ها تزریق کردند. در موش های تحت درمان، این دارو باعث تخریب سلول های p21 شد. موش های کنترل همان دارو را دریافت کردند اما فاقد اصلاح ژنتیکی بودند، بنابراین سلول های p21 دست نخورده باقی ماندند.
چشمه جوانی
موش های تیمار شده قدرت و سرعت بیشتری نسبت به موش های درمان نشده نشان دادند. همچنین عملکرد قلب آنها بهتر شد، تحمل گلوکز و حساسیت به انسولین بهتر بود و کبد سالم تری داشتند. تمام این مزایا حتی در ماه های آخر زندگی نیز حفظ می شود که نشان دهنده افزایش واقعی امید به زندگی است.
جالب اینجاست که به نظر نمی رسد این درمان از بیماری خاصی جلوگیری کند. در عوض، به نظر می رسد که روند کلی پیری را کند می کند و منجر به سلامت بهتر در سیستم های مختلف بدن می شود. این نتایج با این ایده که هدف قرار دادن فرآیندهای زیربنایی پیری ممکن است مؤثرتر از تلاش برای درمان بیماری‌های مرتبط با افزایش سن باشد، سازگار است.
محققان معتقدند رویکرد آنها با کاهش التهاب مزمن مرتبط با افزایش سن کار می کند. به نظر می رسد سلول های p21 سیگنال های التهابی تولید می کنند که می توانند التهاب را در سراسر بدن گسترش داده و تقویت کنند. با از بین بردن دوره ای این سلول ها، درمان می تواند این التهاب مضر را کاهش دهد.
بهبود امید به زندگی انسان
اگر بتوان نتایج مشابهی را در انسان به دست آورد، این یافته ها می تواند به بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی سالمندان منجر شود. تصور کنید که بتوانید سال ها بیشتر از آنچه در حال حاضر ممکن است از نظر جسمی فعال و از نظر روانی سالم و مستقل بمانید. اثرات اقتصادی و اجتماعی نیز بسیار زیاد خواهد بود و به طور بالقوه هزینه های مراقبت های بهداشتی را کاهش می دهد.
البته برای رسیدن به این هدف در انسان هنوز راه زیادی در پیش داریم. اما این مطالعه یک مسیر هیجان انگیز جدید برای تحقیقات ضد پیری ارائه می دهد.
