دانشمندان قدیمی ترین پوست فسیل شده شناخته شده را که مربوط به دایناسورها است، کشف کرده اند. این نمونه که در غاری در اوکلاهاما آمریکا پیدا شده است نشان می دهد که فلس های این خزنده در 286 میلیون سال گذشته تغییر چندانی نکرده است.
به گفته دیجیاتو، بیشتر فسیل هایی که در موزه ها می بینیم اسکلت هستند و دلیل آن هم ساده است: استخوان ها خیلی سریع تجزیه نمی شوند، بنابراین زمان بیشتری برای فسیل شدن دارند. بافت‌های نرم مانند پوست، ماهیچه‌ها و اندام‌ها معمولاً خیلی زود پس از مرگ توسط حیوانات تجزیه می‌شوند یا می‌خورند، بنابراین اغلب آنها را نمی‌یابیم.
اما تحت شرایط مناسب، پوست، عضلات و اندام ها می توانند نسبتا سالم بمانند. در همین راستا، دانشمندان دانشگاه تورنتو به تازگی قدیمی ترین پوست فسیل شده را کشف کرده اند که حداقل 21 میلیون سال از رکورد قبلی پیرتر است. این نمونه بین 286 تا 289 میلیون سال تخمین زده می شود، یعنی حداقل 40 میلیون سال قبل از دایناسورهای اولیه است.
تیم می گوید این پوست متعلق به یک خزنده ابتدایی است و جالب اینجاست که شبیه پوست یک تمساح یا مار اولیه است. این پوست دارای سطح سنگریزه ای و همچنین نواحی لولایی بین فلس هایی است که دانشمندان معتقدند شبیه پوست مار است.
بیشتر چیزهایی که ما در مورد پوست حیوانات باستانی می دانیم این است که فسیل های آن پوست ها روی سنگ ها باقی می ماند و دانشمندان از وجود آن ها به این طریق می دانند. با این حال، در مورد این فسیل خاص، خود پوست در یک سری قطعات کوچک و سه بعدی از جمله لایه بیرونی سالم اپیدرم و لایه داخلی نازک‌تر درم که سخت شده و به سنگ تبدیل شده است، حفظ می‌شود. در طول زمان.
عوامل حفاظتی این فسیل پوست
این فسیل ها توسط شکارچیان فسیل در ریچاردز اسپور، غار سنگ آهکی در اوکلاهاما پیدا شد. وجود هوای خنک و محیط آهکی این غار احتمالا یکی از دلایل اصلی سالم ماندن این پوست برای مدت طولانی است.
اتان مونی، یکی از محققین اصلی این مطالعه، می‌گوید:
«در آغاز دوره پرمین، اجساد حیوانات به طور تصادفی در چنین محیطی قرار می گرفت و در رسوبات رسی بسیار ریز مدفون می شد. به همین دلیل، روند پوسیدگی بدن آنها کند می شود. نکته مهم این است که این غار در دوران پرمین یک محل نشت نفت فعال بوده است و فعل و انفعالات بین هیدروکربن های نفتی و قیر احتمالاً این پوست را دست نخورده نگه داشته است.
این نمونه در موزه سلطنتی انتاریو است. جایی که مطالعه بیشتر ممکن است بینش بیشتری را در مورد پوست حیوانات باستانی نشان دهد. نتایج اولیه این مطالعه در مجله Current Biology منتشر شده است.
