۹ عبارتی که نمی‌دانید، اما ناامنی‌های‌تان را برملا می‌کند

همه ما ناامنی داریم، ناامنی ها بخشی از انسان بودن است. اما گاهی حتی بدون اینکه متوجه باشیم، ته این ناامنی را با کلماتی که هر روز در گفتگوهایمان به کار می بریم، نشان می دهیم.

به گفته راهنما، تشخیص این موارد آسان نیست. ما اغلب این عبارات ساده را بدون فکر می گوییم. با ما همراه باشید تا 9 عبارتی که ممکن است ناامنی های پنهان ما را آشکار کند را با شما به اشتراک می گذاریم.

1. من فقط خوش شانس هستم

چقدر موفقیت خود را به شانس نسبت می دهید؟ اگر این عبارت بخشی از دایره لغات روزمره شماست، ممکن است به خاطر ناامنی های پنهان شما باشد.

اگر زمانی که به چیزی دست پیدا می کنید بگویید “فقط شانس بود”، به توانایی های خود اعتماد ندارید. این بدان معناست که شما با نسبت دادن موفقیت خود به شانس و عوامل بیرونی، سخت کوشی، مهارت ها و توانایی های خود را دست کم گرفته اید. روانشناسان این پدیده را “سندرم خیانتکار” می نامند – این احساس که شما آنقدر که دیگران فکر می کنند صلاحیت ندارید و در نهایت به عنوان یک کلاهبردار افشا خواهید شد.

به یاد داشته باشید، گرفتن امتیاز برای موفقیت هایتان خوب است. شما به این موفقیت دست یافته اید. پذیرش این حقیقت گام مهمی برای غلبه بر ناامنی های شماست.

2. ببخشید…

ببینید بعضی ها جملاتشان را با «ببخشید» شروع می کنند. فرقی نمی کند که بخواهند نظرشان را بیان کنند یا چیزی بخواهند. اول، همه جملات یک بهانه اضافه می کنند. “متاسفم، اما من فکر می کنم این گزارش به داده های بیشتری نیاز دارد…” یا “متاسفم، اما می خواستم چیزی به نظر شما اضافه کنم.”

این عبارت نشانه پنهان ناامنی است. شما در واقع ناخودآگاه ادعاهای خود را قبل از اینکه فرصتی برای آشکار شدن پیدا کنند، کم اهمیت جلوه می دهید. مثل این است که احساس می‌کنید نظرات شما چندان مهم نیستند، بنابراین باید به خاطر اینکه وقت دیگران را گرفتید عذرخواهی کنید.

بنابراین سعی کنید آگاهانه از این عبارت اجتناب کنید و متوجه خواهید شد که دیگران نیز متوجه این تفاوت خواهند شد و واکنش متفاوتی نسبت به شما نشان می دهند. مهمتر از همه، حذف این عبارت به شما کمک می کند تا اعتماد درونی بیشتری داشته باشید.

3. خیلی مهم نیست

ممکن است فکر کنید که کم اهمیت جلوه دادن دستاوردها یا تلاش های خود با چیزی مانند “در حال حاضر مشکل بزرگی نیست” نشانه فروتنی است، اما می تواند نشانه ای از ناامنی باشد.

مطالعات نشان می دهد که افراد با سطوح بالای ناامنی اغلب دستاوردهای خود را دست کم می گیرند. آنها بیشتر بر این باورند که شایسته تحسین نیستند زیرا می ترسند اگر نشان دهند که شایسته ستایش هستند، توجه بیش از حد دیگران را به خود جلب کنند یا مغرور به نظر برسند.

این نوع صحبت ها می تواند به عزت نفس شما لطمه بزند و به طور بسیار ظریف احساس ناامنی شما را نشان دهد. بنابراین دفعه بعد که متوجه شدید از این عبارت استفاده می کنید، سعی کنید به جای آن موفقیت های خود را تأیید کنید.

4. من متخصص نیستم، اما…

عباراتی مانند “من متخصص نیستم، اما”… یا “من ممکن است اشتباه کنم، اما”… راه های ظریفی برای کم اهمیت جلوه دادن دانش و توانایی هستند. در حالی که مهم است که متواضع باشیم و از محدودیت‌های خود آگاه باشیم، اما اگر دائماً خود را پایین می‌آوریم، می‌تواند نشانه‌ای از ناامنی درونی باشد.

وقتی به استفاده از این عبارت ادامه می دهیم، در واقع به دیگران می گوییم که به قضاوت ها و بینش های خود اعتماد نداریم. داشتن اعتماد به ایده ها به این معنی نیست که همه چیز را می دانید. بلکه به معنای اعتماد به توانایی یادگیری و رشد است. بنابراین دفعه بعد که چیزی برای به اشتراک گذاشتن دارید، اجازه دهید ایده ها و افکارتان بدون سانسور جریان یابد.

5. آیا منطقی به نظر می رسد؟ آیا برای شما معنی دارد

آیا تا به حال سخنرانی خود را با “آیا این منطقی است” به پایان رسانده اید؟ ممکن است به نظر برسد که شما فقط مطمئن می شوید که دیگران حرف شما را می فهمند، اما این عبارت گاهی اوقات می تواند عدم اعتماد به نفس شما را در برقراری ارتباط موثر نشان دهد.

افزودن این عبارت به انتهای نظرات به این معنی است که فکر می کنید آنچه می گویید نامشخص و گیج کننده است. این عبارت به طور ماهرانه نشان می دهد که شما به توانایی خود برای بیان دقیق افکار خود اعتماد ندارید.

به جای شک در آنچه می گویید، به مهارت های ارتباطی خود اعتماد کنید. اگر کسی نیاز به توضیح شما داشته باشد، دوباره از شما می پرسد.

6. شما باید …

“من باید بیشتر کار کنم.” “من باید بهتر از الان باشم.” “من باید بیشتر شبیه آنها باشم.” آیا این چیزها آشنا به نظر می رسند؟

ذهنیت «باید» می تواند عمیقاً ریشه در احساس ناامنی داشته باشد. مثل این است که ما استانداردهای بالایی برای خود تعیین می کنیم و وقتی آن استانداردها را برآورده نمی کنیم احساس ناکافی می کنیم.

حقیقت این است که همه ما مسیرهای منحصر به فردی برای پیمودن داریم. زندگی هیچ قانون یا برنامه مشخصی ندارد. مقایسه‌ی خود با دیگران یا با نسخه‌ای ایده‌آل از آنچه که فکر می‌کنیم باید باشیم، باعث شک و تردید در خود و احساس غم و اندوه می‌شود. پس دفعه بعد که در دام گفتن «باید» افتادید، لحظه ای مکث کنید. ارزش‌ها و پیشرفت‌هایی را که تاکنون کسب کرده‌اید به خود یادآوری کنید. شما دقیقا همان جایی هستید که باید باشید.

7. حدس می زنم …

“حدس می زنم می توانم این کار را انجام دهم” یا “حدس می زنم این نکته خوبی است.”

این عبارت ممکن است به نظر نرسد، اما نشان دهنده تردید و عدم اعتماد به نفس ما است. وقتی جملات خود را با «حدس می‌زنم» شروع می‌کنید، در واقع به طور نامحسوس نشان می‌دهید که از تصمیمات یا افکار خود مطمئن نیستید.

به جای حدس می زنم از عبارات قوی تری مانند “من فکر می کنم” یا “من معتقدم” استفاده کنید. این تغییر کوچک می تواند تفاوت بزرگی در درک شما از خود ایجاد کند.

8. من خوبم

خوب، این احتمالاً بیش از حد استفاده شده ترین عبارتی است که به طور ظریف به ناامنی های درونی ما اشاره دارد. ما اغلب از این عبارت برای پنهان کردن ناراحتی و احساسات خود استفاده می کنیم.

اگرچه اگر احساسات و افکارمان را با کسی در میان نگذاشتیم تقریبا ایده آل است، اما اگر همیشه بگوییم “من خوبم” حتی زمانی که واقعاً احساس خوبی نداریم، در واقع در انزوا و سرکوب عاطفی قرار می گیریم. هیچ اشکالی در بیان احساسات واقعی شما وجود ندارد. اصالت ارتباط عمیق تری با دیگران ایجاد می کند و به ما کمک می کند تا با ناامنی های خود روبرو شویم و آن را حل کنیم.

9. فقط…

کلمه “فقط” ممکن است بسیار بی ضرر به نظر برسد، اما یک تله زبانی ظریف است که می تواند ناامنی های ما را آشکار کند. وقتی می گوییم “من تازه کار هستم” یا “این فقط یک ایده کوچک است”، در واقع خودمان و خدماتمان را دست کم می گیریم.

این کلمه کوچک می تواند ما را بی ارزش کند و ما را کمتر از آنچه هستیم جلوه دهد. نکته کلیدی این است که هر زمان از این کلمه استفاده می کنیم خودآگاه باشیم و از همه دستاوردها و توانایی های خود آگاه باشیم.

هیچ چیز “فقط” در مورد شما وجود ندارد. تو کافی هستی، بس.