بر اساس گزارش منتشر شده، این افزایش ها در کشورهایی که امید به زندگی عموماً کوتاهتر است، پیش بینی می شود.
به گفته محققان، این روند تا حد زیادی به دلیل اقدامات بهداشت عمومی است که پیشگیری، تشخیص و درمان بیماری های قلبی، کووید-19 و طیف گسترده ای از مشکلات بهداشتی مرتبط با بیماری های عفونی، زایمان و تغذیه را بهبود بخشیده است.
با این حال، آنها همچنین متوجه تغییر در بیماری هایی شدند که امید به زندگی را تحت تاثیر قرار می دهد.
به گفته محققان، انتظار می رود بیماری های مزمن مانند بیماری های قلبی، دیابت، سرطان و بیماری های ریوی نقش قوی تری نسبت به بیماری های عفونی در طول زندگی افراد داشته باشند.
در نتیجه عوامل خطری مانند چاقی، فشار خون بالا، رژیم غذایی نامناسب، ورزش نکردن و استعمال دخانیات بیشترین تأثیر را بر بیماری و امید به زندگی در نسل بعدی خواهند داشت.
در واقع، تعداد سال های از دست رفته به دلیل بیماری و مرگ زودرس ناشی از این عوامل خطر متابولیک از سال 2000 50 درصد افزایش یافته است.
دکتر کریس موری، محقق ارشد و رئیس علوم شاخص سلامت در دانشگاه واشنگتن، گفت: “فرصت فوق العاده ای برای پرداختن به این عوامل خطر متابولیک و رژیم غذایی، به ویژه عوامل مرتبط با عوامل رفتاری و سبک زندگی وجود دارد. سبک زندگی مانند قند خون بالا، شاخص توده بدنی بالا و فشار خون بالا بر آینده سلامت جهانی تأثیر خواهد گذاشت.»
به گفته محققان، انتظار می رود امید به زندگی کلی از 73.6 سال به 78.1 سال بین سال های 2022 تا 2050 افزایش یابد.
میانگین سال‌هایی که یک فرد می‌تواند انتظار داشته باشد که در سلامت کامل زندگی کند از 64.8 سال در سال 2022 به 67.4 سال در سال 2050 افزایش خواهد یافت.
موری در بیانیه خبری دانشگاه گفت: «علاوه بر افزایش امید به زندگی به طور کلی، ما متوجه شدیم که تفاوت در امید به زندگی در مناطق جغرافیایی کاهش خواهد یافت. این نشان می‌دهد که در حالی که نابرابری‌های بهداشتی بین مناطق پردرآمد و کم درآمد باقی خواهد ماند، شکاف‌ها در حال کاهش است و بیشترین افزایش در جنوب صحرای آفریقا پیش‌بینی می‌شود.
