تمام واقعیت‌ها در مورد تب دنگی؛ چطور از آن در امان بمانیم؟

تب دنگی یک بیماری است که توسط پشه Aedes در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان منتقل می شود. وزارت بهداشت ایران به تازگی اعلام کرده است که 149 نفر در ایران به تب دنگی مبتلا شده اند.

به گزارش دویچه وله، بیماری تب دنگی که توسط پشه آئدس منتقل می شود، در موارد خفیف باعث تب بالا و علائمی شبیه آنفولانزا می شود. اما شکل شدید آن که «تب خونریزی دهنده دنگی» نیز نامیده می شود، می تواند باعث خونریزی شدید، افت ناگهانی فشار خون (شوک) و مرگ شود.

به گزارش مایو کلینیک نیوز، میلیون ها عفونت دنگی هر ساله در سراسر جهان رخ می دهد. سال گذشته، سازمان بهداشت جهانی اعلام کرد که بیش از 6.6 میلیون مورد تب دنگی در بیش از 80 کشور جهان وجود دارد.

رئیس مرکز کنترل بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت به تازگی از ابتلای 149 نفر به تب دنگی در ایران خبر داده است.

علائم و نشانه ها

بسیاری از مردم هیچ علامت یا نشانه ای از عفونت دنگی را تجربه نمی کنند. اما هنگامی که علائم ظاهر می شوند، می توانند با بیماری های دیگر مانند آنفولانزا اشتباه گرفته شوند. این علائم معمولاً 4 تا 10 روز پس از گزش توسط پشه آلوده شروع می شود.

تب بالا، سردرد، درد عضلات، استخوان یا مفاصل، تهوع، استفراغ، درد پشت چشم، تورم غدد و کهیر از علائم شایع این بیماری است.

اکثر افراد در عرض یک هفته بهبود می یابند. در برخی موارد، علائم بدتر می شود و می تواند تهدید کننده زندگی باشد.

اما تب دنگی شدید زمانی اتفاق می‌افتد که رگ‌های خونی شما آسیب دیده و نشت می‌کنند و تعداد پلاکت‌ها در جریان خون شما کاهش می‌یابد. این وضعیت می تواند منجر به شوک، خونریزی داخلی، اختلال در عملکرد اندام های حیاتی و حتی مرگ شود.

علائم تب دنگی شدید شامل درد شدید معده، استفراغ مداوم، خونریزی لثه یا بینی، خون در ادرار، مدفوع یا استفراغ، خونریزی زیر پوست که ممکن است شبیه کبودی باشد، مشکل یا تنفس سریع، خستگی، تحریک پذیری یا بی قراری است.

اگر اخیراً در منطقه ای بوده اید که تب دنگی گزارش شده است، تب و هر یک از علائم هشدار دهنده را دارید، فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.

به یاد داشته باشید که تب دنگی فقط از طریق نیش پشه آلوده منتقل می شود، نه از طریق تماس با افراد آلوده.

تب دنگی توسط یکی از چهار نوع ویروس دنگی ایجاد می شود. پس از بهبودی از تب دنگی، نسبت به نوع ویروسی که شما را آلوده کرده است مصونیت طولانی مدت دارید، اما در برابر سه نوع دیگر ویروس دنگی نه. این بدان معنی است که می توانید در آینده دوباره با یکی از سه نوع ویروس دیگر آلوده شوید. تب دنگی با آزمایش خون تشخیص داده می شود.

عوارض تب دنگی

تب دنگی شدید می تواند باعث خونریزی داخلی و آسیب اندام شود. فشار خون می تواند به طور خطرناکی پایین بیاید و باعث شوک شود. در برخی موارد، تب دنگی شدید می تواند منجر به مرگ شود.

زنان مبتلا به تب دنگی در دوران بارداری می توانند ویروس را در حین زایمان به جنین منتقل کنند. علاوه بر این، نوزادان زنانی که در دوران بارداری تب دنگی می گیرند، در معرض خطر زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد هستند.

چگونه از شر تب دنگی خلاص شویم؟

هیچ دارویی برای درمان تب دنگی وجود ندارد. با این حال، پزشک در مورد نحوه مدیریت علائم و اینکه آیا و چه زمانی باید به اورژانس مراجعه کنید، به شما توصیه می کند. در مناطقی از جهان که تب دنگی رایج است، واکسن دنگی (Dengvaxia) برای افراد 9 تا 45 ساله تایید شده است. این واکسن در سه دوز و طی 12 ماه تزریق می شود.

اما در مناطقی که این واکسن در دسترس نیست، باید تا حد امکان از گزیده شدن توسط پشه خودداری کنید.

اگر در منطقه ای زندگی می کنید یا به منطقه ای سفر می کنید که تب دنگی در آن شایع است، این نکات می تواند به کاهش خطر نیش پشه کمک کند:

خانه خود را به سیستم تهویه مناسب مجهز کنید. به یاد داشته باشید که پشه های حامل ویروس دنگی از صبح تا عصر بیشترین فعالیت را دارند، اما می توانند شما را در شب نیش بزنند.

شب ها در مناطقی که تب دنگی شایع است از پشه بند استفاده کنید.

اگر باردار هستید، در صورت امکان از سفر به مناطقی که تب دنگی در آن شایع است خودداری کنید.

پیراهن آستین بلند، شلوار بلند و جوراب بپوشید. حتی باید از کفشی استفاده کنید که تمام سطح پای شما را بپوشاند.

از مواد دافع پشه استفاده کنید. از این مواد می توان برای پوشاک، کفش، تجهیزات کمپینگ و توری تخت استفاده کرد.

پشه‌هایی که حامل ویروس دنگی هستند معمولاً در آب راکد و حتی لاستیک‌های ماشین‌های استفاده شده جمع می‌شوند. حداقل هفته ای یک بار ظروف حاوی آب راکد مانند کاسه آب حیوانات و گلدان های گل را تمیز کنید.

چگونه با علائم تب دنگی مقابله کنیم؟

کنترل علائم این بیماری تنها راه درمان تب دنگی است. در صورت عفونت:

با نوشیدن آب زیاد هیدراته بمانید.

تا حد امکان استراحت کنید.

در صورت بروز درد می توانید طبق توصیه پزشک از مسکن هایی مانند استامینوفن استفاده کنید.

ایبوپروفن یا آسپرین مصرف نکنید زیرا این داروها می توانند خطر خونریزی داخلی تهدید کننده زندگی را افزایش دهند.