ستاره شناسان عظیم ترین ابرخوشه ای را که تاکنون کشف شده است کشف کرده اند.
به گزارش سرگرمی روز، موقعیت زمین در فضا موقعیتی نسبتا آشنا با چرخش به دور یک ستاره متوسط است. ستاره ما، خورشید، به دور مرکز کهکشان راه شیری ما می چرخد. اما از اینجا به بعد داستان کمی شناخته شده است.
کهکشان راه شیری بخشی از یک ساختار بزرگتر به نام ابرخوشه Laniakea است که 250 میلیون سال نوری وسعت دارد.
ابرخوشه Laniakia یک ابرخوشه بسیار بزرگ است که شامل خوشه Spire و کهکشان راه شیری است. این ابرخوشه 250 میلیون سال نوری وسعت دارد و شامل صد هزار کهکشان است. ابرخوشه Laniakia در نتیجه تحقیقات یک تیم نجوم از دانشگاه هاوایی در مانوآ کشف شد. باید گفت لانیاکیا یعنی بهشت بی پایان.
با وسعت 250 میلیون سال نوری، این منطقه واقعاً بزرگی از فضا است که حداقل 100000 کهکشان را در خود جای داده است.
به گفته SA، ابرخوشه های بزرگتری وجود دارند، اما نادر هستند، مانند ابرخوشه جدید Einasto که 360 میلیون سال نوری وسعت دارد و 26 کوادریلیون ستاره را در خود جای داده است.
کهکشان ها مانند شهری هستند که از ماده تشکیل شده است، مجموعه ای از چیزهایی که توسط گرانش به هم متصل شده اند. یک کهکشان معمولی فقط مجموعه ای از ستاره ها، سحابی ها، خوشه ها، سیارات، دنباله دارها و غیره است که اگر آنها را بردارید، دیگر کهکشانی باقی نمی ماند.
سوپر بول ها تا حد زیادی مشابه هستند. آنها مجموعه‌ای از کهکشان‌ها هستند که توسط گرانش به هم متصل شده‌اند.
ابرخوشه هایی مانند Laniakia و Inasto در فاصله 3 میلیارد سال نوری از ما، از بزرگترین ساختارهای جهان هستند.
کشف این ابرخوشه جدید به افتخار پروفسور Jaan Einasto نامگذاری شده است که همیشه در زمینه ابرخوشه ها پیشگام بوده و اخیراً در 23 فوریه 2024 تولد 95 سالگی خود را جشن گرفته است.
وقتی صحبت از تجسم اندازه چنین سازه هایی می شود، می توانید یک پنی متوسط را در وسط یک زمین فوتبال تصور کنید. سکه نشان دهنده راه شیری و زمین فوتبال نشان دهنده سوپر بول خواهد بود.
شما همچنین می توانید خورشید را به عنوان یک توپ گلف و کل جرم سوپر باول را به عنوان کوه اورست در نظر بگیرید.
این اعلامیه توسط گروهی از ستاره شناسان بین المللی از رصدخانه تارتو، که 662 ابرخوشه دیگر را نیز مورد مطالعه قرار دادند، اعلام شد. کار آنها که در مجله Astrophysical منتشر شده است، پویایی جالبی را در ابرخوشه ها نشان می دهد.
به عنوان مثال، آنها دریافتند که کهکشان های یک ابرخوشه کندتر از انبساط کلی جهان از یکدیگر دور می شوند. این به دلیل کشش گرانشی ابرخوشه است که به عنوان یک ترمز بر روی انبساط عمل می کند. در حالی که این کشش گرانشی انبساط منطقه را کند می کند، آنقدر آن را کند نمی کند تا از دور شدن کهکشان ها جلوگیری کند. ابرخوشه ها را باید پدیده های موقت و متغیر در نظر گرفت.
محققان همچنین دریافتند که بین چگالی و اندازه ابرخوشه رابطه وجود دارد. این رابطه یک رابطه درجه دوم معکوس است، به این معنی که چگالی یک ابرخوشه با مجذور اندازه آن کاهش می یابد.
