دانشمندان Weill Cornell دریافته‌اند که گیرنده‌های آستروسیت می‌توانند اثرات متضادی بر عملکرد شناختی در مدل‌های بالینی زن و مرد داشته باشند. این مطالعه که در Cell Reports منتشر شد، نشان می‌دهد که آستروسیت‌ها نقش مهمی در مکانیسم‌های مغزی خاص جنسی دارند.
برای اولین بار، دانشمندان در Weill Cornell Medicine شواهدی یافته اند که گیرنده های روی آستروسیت ها، سلول های مغزی که نورون ها را پشتیبانی و تنظیم می کنند، می توانند اثرات متضادی بر عملکرد شناختی در مدل های بالینی زن و مرد داشته باشند. این تحقیق نقش آستروسیت ها را در کمک به مکانیسم های مغز، با در نظر گرفتن نقش و اهمیت جنسیت.
این مطالعه با تمرکز بر روی گیرنده mGluR 3 نشان داد که افزایش سطح آن حافظه را در زنان مسن بهبود می بخشد، در حالی که کاهش آن حافظه را در زنان جوان مختل می کند. در مقابل، در مردان، کاهش mGluR 3 باعث بهبود حافظه شد. این یافته‌ها نشان می‌دهد که درمان‌هایی که گیرنده‌های آستروسیت را هدف قرار می‌دهند ممکن است نیاز به ارزیابی اثرات جنسی داشته باشند. این امر اهمیت محاسبه جنسیت بیولوژیکی را در تحقیقات علوم اعصاب نشان می دهد.
در حالی که بسیاری از مطالعات اثرات رفتاری گیرنده‌های آستروسیت را آزمایش کرده‌اند، هیچ یک قبلاً نقش جنسیت بیولوژیکی را بررسی نکرده‌اند. علاوه بر این، بیشتر این آزمایش‌ها فقط مردان را شامل می‌شد. در همین حال، مطالعه فعلی این فرض قدیمی را به چالش می کشد که سیگنال دهی آستروسیت اثرات شناختی مشابهی در هر دو جنس دارد.
تغییرات در گیرنده های آستروسیت در انواع شرایط عصبی با تفاوت های جنسی شناخته شده، از جمله اختلالات عصبی، اسکیزوفرنی، سکته مغزی و صرع مشاهده می شود و دکتر آنا جی. اور و همکارانش در موسسه تحقیقاتی ذهن و موسسه تحقیقاتی هلن معتقدند که بر اساس در مطالعه جدید، اثرات شناختی گزارش شده قبلی در مردان را نمی توان به زنان تعمیم داد.
