فرود یک مرد روی ماه همیشه آرزوی بزرگ آژانس های فضایی بوده است.
به گزارش سرگرمی روز، به نقل از اسپیس، بین سال های 1969 تا 1972، ماموریت های آپولو در مجموع 12 فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این اتفاقات قبل از انفجار فناوری مدرن رخ داده است. پس چرا تلاش فعلی، که در برنامه آرتمیس ناسا تجسم یافته است، اینقدر کند، متوقف و پیچیده به نظر می رسد؟
پاسخ آسانی برای این سوال وجود ندارد، اما بستگی به پول، سیاست و اولویت ها دارد.
بیایید با پول شروع کنیم. ماموریت های آپولو بسیار موفق و بسیار پرهزینه بود. در دوران اوج مأموریت های آپولو، ناسا حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را خرج کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص یافت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو امروز بیش از 260 میلیارد دلار هزینه داشت. اگر پروژه جمینی و برنامه رباتیک قمری را که پیش سازهای اصلی آپولو بودند در نظر بگیریم، این رقم به بیش از 280 میلیارد دلار می رسد.
در مقایسه، ناسا امروزه کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با مجموعه وسیع تری از اولویت ها و دستورالعمل ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا نزدیک به 90 میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود در ماه جدید صرف می شود، احتمالاً حتی با پیشرفت های تکنولوژیک نیز آهسته تر پیش خواهیم رفت.
واقعیت های سیاسی ارتباط تنگاتنگی با واقعیت های مالی دارند. در دهه 1960، آمریکا در میانه یک مسابقه فضایی بود. با اتحاد جماهیر شوروی برای اولین بار در فضا رقابت کرد، به خصوص برای فرود انسان روی ماه. همانطور که قانونگذاران از بودجه هنگفت ناسا حمایت کردند، مردم این ایده را پذیرفتند و به آن انرژی دادند.
با این حال، این نوع هزینه ها عمیقاً ناپایدار بودند. به محض اینکه آمریکا در مسابقه پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به بیان ساده، هیچ اراده سیاسی یا عمومی برای صرف این مقدار پول برای پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.
ترکیبی از اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور به اتخاذ تصمیمات اساسی در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 کرد. تصمیماتی که هنوز آرتمیس را تحت تاثیر قرار می دهد.
هنگامی که برنامه شاتل فضایی به پایان رسید، مدیران ناسا در مورد اینکه با قابلیت های صنعتی و کمک های موثر به این برنامه چه کار کنند، فکر نمی کردند. آنها تصمیم گرفتند این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قسمت های شاتل، به ویژه موتورها، حفظ کنند و آنها را در برنامه Artemis قرار دهند.
از سوی دیگر، می توان ادعا کرد که تقاضا برای حفظ این زیرساخت و استفاده مهندسان هوافضا از آن درست است، زیرا دقیقاً پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب های اخیر توسط شرکت های خصوصی پرواز فضایی است.
در نهایت، مفهوم مدرن Artemis دارای مجموعه ای از اولویت های بسیار متفاوت با ماموریت های آپولو است. برای مثال، تحمل ریسک در حال حاضر بسیار کمتر از دهه 1960 است. ماموریت های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست زیادی داشتند. در واقع چندین ماموریت آپولو به شرح زیر سقوط کرده است.
1. آتش سوزی در ماموریت آپولو 1 که منجر به کشته شدن سه فضانورد شد.
2. خاموش شدن موتور در ماموریت آپولو 6.
3. یک نقص طراحی کشنده که نزدیک بود فضانوردان آپولو 13 را بکشد.
4. فاجعه شاتل فضایی “چلنجر” و شاتل فضایی “کلمبیا”
ناسا، قانونگذاران و مردم تمایلی به پذیرش مجدد این سطح از خطر ندارند. به خصوص پس از سقوط چلنجر و کلمبیا.
انفجار شاتل فضایی “چلنجر”
انفجار شاتل فضایی “کلمبیا”
ماموریت های آپولو مبالغ هنگفتی را صرف فرستادن فضانوردان به سطح ماه برای چند 10 ساعت کردند. فضانوردان رفتند، نمونه‌هایی را جمع‌آوری کردند، آزمایش‌های ساده‌ای ترتیب دادند و برگشتند.
ماموریت های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوت طراحی شده اند. ابتدا فضانوردان باید یک هفته روی سطح ماه بمانند، کاری که به غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری نیاز دارد. دوم، ماموریت های آپولو علم را به عنوان ایده ای برای آینده در نظر می گرفتند. هدف اصلی شکست اتحاد جماهیر شوروی بود. تحقیقات علمی اکنون محور برنامه آرتمیس خواهد بود. این بدان معناست که این ماموریت به طراحی طولانی تر و پیچیده تری نیاز دارد.
در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان به ماه نیست، بلکه شروع ساخت زیرساخت هایی برای حمایت از حضور دائمی انسان در آنجا است. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده تحت چتر پروژه آرتمیس قرار می گیرد. این برنامه بسیار بارگذاری شده است زیرا چارچوبی برای دستیابی به رویاهای نسل های آینده می دهد.
