در دسامبر 2023، تلسکوپ فضایی هابل بزرگترین برنامه خود را از زمان پرتابش در سال 1990 تکمیل کرد. با این برنامه، هابل رصد 500 ستاره منفرد را در طول سه سال به پایان رساند و دانشمندان اکنون آماده غواصی در دریای داده ها هستند.
به گزارش سرگرمی روز، بررسی کلی تلسکوپ هابل Odyssey (ULLYSES) نام دارد. اپراتورهای Ulysses هابل آن را تنها تلسکوپ فعالی می دانستند که قادر به چنین تلاشی پیشگامانه است.
این داده‌ها برای دهه‌های آینده محققان را به خود مشغول خواهند کرد زیرا بینش‌های جدیدی در مورد شکل‌گیری ستارگان، تکامل ستاره‌ها و چگونگی تأثیر ستارگان بر محیط اطراف خود ارائه می‌دهند.
جولیا رومن-دووال، سرپرست تیم پیاده‌سازی اولیس در تلسکوپ فضایی، می‌گوید: «من معتقدم که پروژه اولیس برای اخترفیزیک به طور کلی، از سیارات فراخورشیدی گرفته تا تأثیرات ستارگان عظیم بر تکامل کهکشان‌ها تا درک بیشتر، دگرگون‌کننده و دگرگون‌کننده خواهد بود. مراحل اولیه تکامل.” جهان تاثیر می گذارد. موسسه علوم (STScI) در بالتیمور، مریلند، در بیانیه ای اعلام کرد که علاوه بر اهداف خاص این برنامه، داده های ستاره ای را می توان در زمینه اخترفیزیک نیز به روش هایی مورد استفاده قرار داد. ما هنوز نمی توانیم تصور کنیم
تیم اولیس ابتدا از هابل برای مطالعه 220 ستاره استفاده کرد و سپس در آرشیو تلسکوپ فضایی برای بازیابی مشاهدات 275 ستاره دیگر جستجو کرد. محققان همچنین داده های ستاره ها را با داده های تلسکوپ های فضایی متعدد و رصدخانه های زمینی ترکیب کردند.
مجموعه داده های تکمیل شده Ulysses شامل طیف های ستاره ای است که حاوی اطلاعاتی در مورد دمای هر ستاره، ترکیب شیمیایی و سرعت چرخش هر ستاره است.
از نظر تیم اولیس، ستارگان آبی ستارگانی فوق داغ و پرجرم هستند که می توانند میلیون ها بار درخشان تر از خورشید ما باشند. این ستارگان سوزان در نور فرابنفش به شدت می درخشند، به این معنی که هابل می تواند آنها را به راحتی تشخیص دهد.
ستاره های آبی پرجرم مراحل زندگی خود را با سرعت زیاد پشت سر می گذارند و جوان می میرند و فلزات را در فضا رها می کنند. فلزات اصطلاحی است که ستاره شناسان برای توصیف عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیوم استفاده می کنند. هیدروژن و هلیوم عناصری هستند که ستارگان در ابتدای زندگی خود از آنها تشکیل شده اند.
طیف ستاره ای ستارگان پرجرم آبی می تواند جزئیاتی را در مورد سرعت بادهای ستاره ای قدرتمندی که از آنها نشات می گیرد، آشکار کند.
پس از انفجار ستارگان عظیم در انفجارهای ابرنواختری، این بادهای ستاره ای عناصری را که آن ستارگان را به فضا ساخته اند، پراکنده می کنند. سپس این عناصر در سراسر جهان پراکنده می شوند و بنابراین درک این بادها گام مهمی در جهت درک توزیع کهکشانی عناصر سنگین خواهد بود که به بلوک های سازنده نسل بعدی ستارگان و سیارات تبدیل می شوند. این عناصر ممکن است در نهایت به اساس زندگی در جهان تبدیل شوند.
به دلیل این فرآیند پراکندگی، هر نسل ستاره ای متوالی غلظت فلزات بیشتری نسبت به نسل قبلی خود دارد. زمانی که بیشتر اتم های کیهان هیدروژن و کمی هلیوم بودند، نسل اول ستارگان «فقیر از فلز» در نظر گرفته می شدند، در حالی که نسل های بعدی ستارگان، از جمله خورشید، «غنی از فلز» بودند.
اولیس و هابل ستارگان آبی را در کهکشان های نزدیک کهکشان راه شیری هدف قرار دادند که به نظر می رسد از نظر فلز فقیر باشند. بنابراین، این ستارگان می توانند به عنوان نماینده ای برای اولین ستاره ها عمل کنند و به دانشمندان کمک کنند تا ستاره هایی را که در اوایل جهان وجود داشته اند و اکنون فراتر از محدوده ای هستند که به راحتی می توانیم آنها را با جزئیات عمیق ببینیم، مطالعه کنند.
در انتهای دیگر طیف رنگ و اندازه، پروژه اولیس همچنین بر ستاره‌های جوانی متمرکز است که سردتر، کوچک‌تر و قرمزتر از خورشید هستند. ستارگان همچنین به خانه نزدیکتر بودند، در مناطق ستاره ساز فعال کهکشان راه شیری.
این ستاره‌های قرمز جوان در طول سال‌های شکل‌گیری خود، با ایجاد جرم از لایه‌های گاز و غباری که روی آنها پوشانده شده بود، سیستم‌های خود را تخریب کردند و نور پرانرژی فرابنفش و اشعه ایکس را ساطع کردند. این امر بر سیاراتی که صفحات اطراف این ستاره ها را تشکیل می دهند و قابلیت سکونت آنها تأثیر می گذارد.
مشاهدات هابل می تواند به دانشمندان کمک کند تا فرآیندهای جمع آوری مواد را از محیط اطراف خود توسط این ستاره های جوان درک کنند. شروع این روند ستاره جوان را به یک ستاره تمام عیار تبدیل می کند.
مطالعه این کاوشگر به طور بالقوه می تواند به دانشمندان کمک کند تا بهتر بفهمند کدام سیستم برای جستجوی حیات مناسب است.
